Ik worstel ermee, met schrijven. Een goed boek heeft een begin, een midden en een eind. Het heeft ook een thema, een kern, één gegeven waar het hele verhaal zijn waarde aan ontleent.
En een boek heeft natuurlijk heel veel letters, woorden, zinnen.......
Iedereen zegt dat ik het vast en zeker kan, zo'n boek.....
Maar het is moeilijk. Ik heb niet de concentratie, het geduld en de discipline voor een heel boek. Tenminste: dat vrees ik.
Een boek schrijf je met aandacht en toewijding, een goed boek schrijf je in trance, zeggen sommige schrijvers.
Met al mijn jaren van aanmodderen en toch-maar-weer-proberen ervaring, weet ik dat het voor mij ook zo werkt. Die schrijverstrance is zalig, maar zo moeilijk vast te houden. -Waarom kan ik geen boek schrijven in één nacht?
En een boek over mij, over mijn leven? Ben ik zo interessant? Moet ik dat jongske beschrijven waarvan men ooit meende dattie autistisch was omdat hij zo stil en afstandelijk was. Ik deed jarenlang geen mond open en als ik de stilte doorbrak, kwam er een meteen boel lawaai uit waarmee ik mezelf probeerde te overschreeuwen.
Nu weer. Zie hoe ik sputter.
Ik heb een hele nacht niet geslapen omdat ik meende dat ik de ultieme opening voor het boek van mijn leven in mijn hoofd had, nouja: zo goed als....
Ik dacht aan mijn eerste dag op de technische school; Hoe ik dat gebouw met dat plein ernaast als een zielsverwant herkende. Hetzelfde stugge zwijgen en dezelfde vijand in ons binnenste: Testosteron.
En daarna beschrijf ik hoe ik probeerde te vergeten dat ik het enige meisje was temidden van meer dan duizend jongens. Dat lukte best goed, want ik was vermomd. Ik leek sprekend op die duizend stinkende klootzakjes die vijf dagen per week om me heen draaiden. Ik haatte hen en ik haatte mezelf. Ik haatte alles wat die school in- en uitliep. Ze kwamen daar om Man te worden en ze trokken mij mee.......
Dit is een schetsje, niks om over te tobben. Een opzetje heet dat geloof ik.
Maar goed, mijn moderne tiepmasjien heeft internet en steeds als ik afdwaal, dwaal ik ook een heel eind af. Daarnet was ik nog in Amerika. Daar heb ik naar het verhaal geluisterd van een hele mooie jonge vrouw die geboren is als een jongetje. Zij schrijft ook een boek over een jongetje in een verkeerd lichaam en hoe het is om dat lichaam te (laten) repareren.
Is haar verhaal dan mijn verhaal? Dus ik heb haar nog een stukje gevolgd en ik zag een leven wat toch heel anders was dan het mijne. Dan is haar verhaal toch niet mijn verhaal.
Misschien ben ik een beetje bang om mijn leven op te schrijven, want ik herinner me niet alles meer. Veel dingen waren alleen maar goed genoeg om zo snel en zo grondig mogelijk te vergeten.
Daarom voel ik me jaren jonger dan ik werkelijk ben. Ik heb een groot deel van mijn leven niet geleefd.
Heel veel jaren die niet meetellen. Wil ik die jaren nu losmaken?
Misschien ben ik ook een beetje bang dat ik door mijn boek straks iemand ben. Dat ik op TV moet komen en in de krant. Dat mensen mij op straat herkennen. Dat ik niet meer stilletjes kan zijn wie ik ben. Dat mensen me beschouwen als een goede bekende, terwijl ik hun niet eens ken.
Ik heb er vaak aan gedacht en ik denk dat ik het wel kan, maar ik wil het nog niet.
En ik ben wel zo ijdel dat ik het beste van het beste wil zijn.
Misschien moet ik vanavond gewoon op tijd naar bed. Lekker slapen, lekker dromen.
Het liefst het soort dromen wat uit moet komen, dan leer ik tenminste precies hoe ik het ga doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten