Het leven van een kluizenaar is hard. Dat weet ik in middels. Okee; leven met iemand waar het echt absoluut niet meer mee klikt is nog zwaarder, maar dat is een ander hoofdstuk. Misschien een leuk thema voor een opera, die eindigen immers best vaak in kommer en kwel en zelfs gepassioneerd bloedvergieten.
Mijn leventje was er de afgelopen tijd één van lekker op mezelf. Geen meningsverschillen over de televisie. Geen gedoe over het eten. Geen gezeur over rondslingerende sokken. Geen klachten over ... naja.. bedenk het maar.
Ik vind het nog steeds geen dodelijk drama om alleen te zijn. Na een drukke tijd is het juist wel prettig om me van niemand iets aan te hoeven trekken, om niet verrast te worden door een rommelig huis wat ik een paar dagen eerder helemaal had opgeruimd. Nu is alles zo netjes als ik het zelf achterlaat.
Maar toch.
Samen is toch warmer. Het is een uitdaging, maar met voldoende wederzijds begrip en geduld een mooie uitdaging. Het is ook een kunst, zeker als je ervoor gaat kiezen om je huis te delen met iemand die je taal helemaal niet spreekt. Iemand die je niet zal helpen met de afwas of die nooit eens een keertje onverwacht zal stofzuigen, laat staan ooit voor zichzelf en mij zal koken.
Toch heb ik er zin in. Ik denk er al lang over om een huisgenoot uit te nodigen in mijn leventje en ik denk dat ik iemand gevonden heb. Ze woont nu nog in een woongroep aan de rand van Breda. Ik zag haar foto op Internet en ik besloot meteen om haar eens te gaan bezoeken en te zien of ze echt zo aardig en lief is als op de foto. Ze is al drie jaar en gesteriliseerd.
Als het allemaal is zoals ik hoop en verwacht, heb ik voor het eind van deze week een kat.
Ik ben nu al blij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten