Heel even had ik de ingeving om nu iets in mijn blog te zetten van een hele poos geleden. ik ben namelijk al een paar maanden stukje bij beetje allerlei zooi die ik al jaren meesleep, uit te zoeken en vooral weg te gooien.
Soms kom ik daar dingen in tegen waar ik zelf stil van word. stukjes tekst die ik zomaar op een vel papier had neergekrabbeld. Bijna hetzelfde wat ik nu doe, maar toen met het idee dat niemand het ooit zou lezen en nu met de zekerheid dat elk woord door meerdere mensen gelezen wordt.
In die oude stukjes lees ik uitspraken en ideeën terug die heel vertrouwd zijn maar ik zie nu, dat heel veel dingen die ik ooit kende als mijn waarheid, heel erg onjuist zijn.
Eigenlijk wist ik dat toen ook al. Zou dat komen omdat ik tot een paar jaar geleden niet leefde zoals ik me voelde?
Het zal mensen die mij al langer kennen niet verbazen als ik nu zeg dat ongelukkig zijn een vaste waarde in mijn leven was. Maar dat smeerde ik destijds uit over allerlei gewoonten en eigenschappen die ik zelf als zwakheden zag.
Ik heb mezelf er ook weleens over verbaasd dat ik zo'n rotleven heb kunnen overleven. Als ik in een sombere bui terug kijk, dat is gelukkig alweer een poosje geleden, zie ik heel veel gebeurtenissen en situaties die een goed excuus hadden kunnen zijn om 'eruit te stappen'.
Niet zo lang geleden meende ik nog dat het maar goed is dat niemand in de toekomst kan kijken, want als ik op 1 januari 2000 had kunnen weten wat me tussen dat moment en pakweg 1 januari 2010 allemaal te wachten zou staan, zou ik de medicijnkast leeg hebben gegeten, met de bedoeling om nooit meer wakker te worden.
Deze week bedacht ik me, dat ik mezelf daarmee stiekem als heel zielig probeer te omschrijven. Dat ik misschien zelfs loop te pronken met mijn eeuwige ongelukkig-zijn.
Misschien was ik altijd ongelukkig, maar ik herinner me toch ook heel veel dagen waarop ik me wel blij heb gevoeld. Misschien heb ik dingen beleefd die me heel erg aangrepen, maar ik heb nooit echt aanstalten gemaakt om een eind te maken aan mijn leven. Integendeel. Ik wilde niet verder leven in een bepaalde toestand, maar ik wilde helemaal niet dood. Ik heb in die tijd zelf werk geweigerd omdat de werkplek te onveilig was - mijn leven was me te lief.
Ik heb nooit ingezien wat ik allemaal wil en kan. Voor allebei geldt: Veel!
Vandaag heb ik zelfs ontdekt dat ik tuinieren heel fijn kan vinden om te doen. Niet als werk; Als ontspanning. Wat heerlijk om een tuin te hebben en die te kunnen gebruiken om dingen die je teveel bezig houden los te kunnen laten. Ik wist niet dat het kon!
En dat zijn alleen maar de dingen die nu in me op komen. Op de achtergrond sudderen nog onuitgesproken gedachten die ik nu niet eens op durf te schrijven omdat ik er nog te veel aan moet wennen dat het is zoals het is en niet zoals ik steeds van mezelf heb gedacht.
Tot de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten