Lekker voor mezelf!

Ze zeiden dat het weleens goed is om zo nu en dan eens lekker te ontspannen.
En ze hebben gelijk.
Mijn dag begon met een ToDo lijst en nu, aan het eind van de dag is het op één ding na helemaal gedaan. Goeie ik!
Het leek een hele waslijst, maar dat weerhield me er niet van om net na de middag alle dringende bezigheden te laten voor wat het was. Na een ochtend telefoneren en paperassen doorspitten, samenvattingen maken, lijstjes opstellen en af en toe vol schieten, want het is niet niks waar ik nu naartoe leef, moest ik die ene brief persoonlijk af gaan geven in de stad. Misschien moest het niet, maar ik vond het gewoon meer dan belangrijk dat die brief daar echt aan zou komen en met de moderne post lukt dat helaas niet altijd.

Na die brief lokte de zon. Ik kreeg zomaar een beetje heimwee naar de tijd dat alles nog zorgeloos was en vrijblijvend leek. Die lange dagen die zomaar ergens begonnen en eindigden als het mij en mijn vrienden zo uitkwam. Alle paden in het Mastbos kende mijn voetstappen. Daar liet ik mezelf vaak verdwijnen, gewoon omdat het kon.

Ik volgde de hitte van de dag. Via het Van Coothplein richting Ginneken. Niet het hele eind, want de Baronielaan is zo mooi in de zomer en als je die uitrijdt en gewoon rechtdoor blijft fietsen, voorbij de Boswachter en dan nog een beetje verder, kun je schuin rechtsaf het Eeuwig Laantje op.
Vandaag lag het vol modderplassen en herinneringen. Ik heb herdacht dat het deze week precies twee jaar geleden is dat ik dakloos werd. Ik dacht aan hoe dat kon gebeuren en ik durf nu eindelijk die ander zonder boosheid te verwijten dat wat er gebeurd is echt niet alleen maar aan mij ligt. Misschien zelfs meer aan de ander dan aan mij.
Ik dacht ook aan mijn kindertijd. Aan dingen die ik moest leren, maar nooit begreep, maar dat was zo vaak wederzijds. Hoeveel mensen hadden immers in de gaten dat ik een meisje was? Ik probeerde dat op zeker moment zelf ook te vergeten, maar dat hielp niet tegen het wederzijdse onbegrip.

Uiteindelijk heb ik de herinneringen pardoes in een modderplas laten vallen. Dat moest wel, want het Eeuwig Laantje hield op. Dat geeft niks, want aan het eind ervan is Huis den Deyl. Ik had mezelf een cappuccino en een groot glas koel water beloofd, maar dat ging niet. Huis den Deyl is op maandag gesloten. Dat weet ik dan voor de volgende keer. Nu ben ik gewoon zo'n beetje naar huis gefiets, niet langs de kortste, maar langs de beste weg. Effen blijft ook mooi. Ik zou daar best willen wonen. Alsof je in de achtertuin van Breda woont.
Mijn ambitie is dan ook om dat voor elkaar te krijgen. Dat moet lukken; omdat het kan.

Nog even in Princenhage gekeken naar een huis wat te huur komt en me verwonderd dat je net voorbij het heerlijk landelijke De Rith, zomaar in een slonzige achterbuurt terecht kan komen.
Het was fijn om weer thuis te zijn. Heerlijk om vast te stellen dat ik met warm weer lekker naar buiten kan. Vorig jaar werd ik letterlijk ziek van dit soort zomerse temperaturen, nu kan ik weer gewoon van de warmte genieten.
Ik had de rust van buiten bij me en die heb ik gebruikt om hier in huis sfeer te kweken. Ik heb lekker gegeten: Andijvie met kerrie en tomaat. Voor het eerst helemaal gelukt, de truc is dat je de andijvie goed klein moet snijden.

En daarna? Gedaan wat nog moest en mijn boodschappenfiets gemaakt. De rem was stuk en het wiel wiebelde. Morgen heb ik geen tijd en de komende dagen zijn ook redelijk bezet. Nu kan ik 'm gebruiken om vóór donderdagmiddag nog een paar boodschappen te doen. Dat moet, want donderdag komt een heel lief jong mens logeren.

Joepie!

Weer een feestje!