Zeikwijven !!

Ik weet, ik weet, ik weet.....

Mensen die in een moeilijke situatie zitten waar ze heel veel (deskundige) hulp bij nodig hebben, vinden het niet altijd makkelijk om die hulp te accepteren.

Ze gaan zich zelfs verzetten tegen de deskundige hulpverlener en onderbouwen dat verzet niet zelden met argumenten die welbeschouwd niks anders zijn dan klinkklare laster.

Ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien.
Ik heb er zelfs wel begrip voor want ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien..
Ik heb het zelf meegemaakt......

Uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om degenen die in zo'n modus zitten, duidelijk proberen te maken dat de dingen niet zijn zoals ze er in hun ogen uit zien. Wat je ook zegt, hoe je ook probeert: Het kwartje wil maar niet vallen. Hun eigen gelijk is onaantastbaar want het onderliggende gevoel (is het angst?) overschreeuwt alles, echt Alles!

Ik kan het gedrag van de arme zielen beredeneren en verklaren. Rationeel kan ik er heel veel begrip voor hebben.....
Totdat het om situaties en gebeurtenissen gaat die ik zelf met heel veel pijn en moeite heb doorstaan.
Als er dan met dikke kluiten stinkende modder gegooid wordt in de richting van mensen die ik heb leren kennen en waarderen als mensen die heel erg hard werken om te helpen en die dat, in mijn geval, ook met veel succes gedaan hebben.....

Dan ben ik nog wel eens zo dapper om te proberen de partijen nader tot elkaar te brengen, te proberen een dialoog op gang te brengen, mijn goede ervaringen te delen met de kwaadspreker zodat ik zelf kan dienen als levend bewijs dat de dingen, heus waar, heel anders zijn dan men aanneemt.

Het gevolg is niet zelden dat ik dan gezien wordt als verrader, als "Eén van hen...", als iemand die verkeerde vrienden heeft.

Dan bloedt mijn hart. Dan raken de lasterpraatjes me in mijn ziel. Dan winnen mijn begripvolle gedachten het niet meer van de pijn die ik voel als ik lees en hoor wat er voor lelijks er beweerd wordt.

Dan wil ik afstand nemen. Dan wil ik niet meer horen bij mensen die eenzelfde lot als mij schijnen te delen. Dan wil ik mijn lot niet meer delen met deze mensen.

Ik heb me daar weleens schuldig over gevoeld, maar ik ben veranderd.
Ik wil niet meer zijn als mensen die zich verzetten tegen succes.
Ik wil me niet meer aanpassen aan kleine geesten die te laf zijn om groter te groeien.

Uiteindelijk bedenk ik dat mijn lot een andere richting heeft gevonden, dat de mopperaar en ik uit elkaar gegroeid zijn.
Ik zie mezelf verder gaan, het onbekende tegemoet met van spanning knikkende knieën, maar met vertrouwen in mezelf.

Ik zie de ander blijven steken in een klein rondje, als een hond die zijn eigen staart wil pakken.
Daar doe ik niet aan mee.
Daar neem ik afstand van.
Dat lot deel ik niet.

Rot maar op!

Zeikwijven!!