Over stemmen kun je best een hoop afkletsen en eigenlijk moet ik dat ook doen. De kwestie is namelijk, dat ik droom van de dag dat niet iemand me nog 'meneer' noemt aan de telefoon.
Dat gebeurt nog veel te veel, zeker als ik geëmotioneerd ben. Dat gebeurt regelmatig en best vaak aan de foon.
Eergisteren had ik bijvoorbeeld opeens een colporteur op mijn mobiel. Kun je het je voorstellen? Ik eigenlijk ook niet. Ik was er steeds, heel naief, van uit gegaan dat zelfs asociale schoften als telemarketeers zouden begrijpen dat het tegen alles wat eerbaar is, indruist om te gaan colporteren via nul-zes nummers.
Blijkbaar heb ik me vergist. Toen de LUL niet eens doorhad, dat hij niet 'meneer Heykant' aan de lijn had, maar mij toch lekker bleef meneren, heb ik hem een aantal schuttingwoorden toegevoegd waarvan ik zelf niet eens wist dat ik ze zo makkelijk uit kon spreken.
Verder heb ik redelijk intensief contact met mijn zorgverzekeraar. Helaas. Ze zijn inmiddels wel zover dat ze weten wat een ongelooflijke puinhoop het op deze en gene afdeling is en tegenover mij gedragen ze zich inmiddels al alsof ze met hart en ziel bezig zijn de boel te verbeteren. Het lukt me nu behoorlijk goed mijn geduld te bewaren, het zijn immers ook maar mensen, maar ondanks mijn positieve benadering, merk ik toch aan het timbre van mijn stem dat ik echt niet vrolijk wordt van de kastjes en de muren die mijn mij telkens weer aan dreigt te bieden.
Maar ik doe mijn best. Het streven om niet meer mannelijk te klinken, staat. Ik weet dat het ook haalbaar is, maar niet op welke termijn. Soms kan ik het zomaar opeens even. Dan zeg ik vriendelijk 'goedemorgen' tegen zomaar iemand op straat en dan begin ik spontaan te blozen van blijdschap omdat ik opeens volmaakt vrouwelijk klink. Damesachtig, zelfs, zonder bekakt of afstandelijk te zijn. Gewoon heel mooi en netjes. Precies zoals ik wíl klinken. Alees klopt dan: het timbre, de toon, de melodie in mijn spraak en de heldere, pittige articulatie. Dat alles leidt tot nu toe onvermijdelijk tot overmoed. Als ik dan een paar minuten later ergens binnenkom en ik stel de vraag die ik daar en dan te stellen heb, is er helemaal geen spoor van damesachtigheid in mijn spraak te vinden.
Denk ik zelf.
Het is in elk geval niet wat ik wil, al reageert niemand heel flauw of lacherig op het lawaai wat ik dan produceer. Dus kennelijk kan het ermee door.
Mijn logopediste, of mag ik zeggen: Stemcoach?, heeft me nu zover dat ik voorzichtig ben gaan zingen en dat doet wonderen. Het kost wat opwarmtijd en heel veel oppassen dat ik niks forceer, maar als ik een kwartier tot een half uur iets melodieus' heb proberen te doen, klinkt mijn stem aangenaam helder en licht, zonder dat het me erg veel inspanning kost. Voor mijn gevoel is mijn stem dan wat het zijn moet. Ik voel me dan heel zeker van mezelf, ik voel me dan mooi en aantrekkelijk. Ik voel me dan sterk!
Ik ben dan gereed om elke colporteur te woord te staan en hij zal geen seconde twijfelen: Mevrouw de Graaf is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!!
Dus vanavond na de afwas ben ik een halfuurtje gaan zitten met mijn gitaar, mijn stemapparaat en mijn map met liedjes en bladmuziek. Eerst opwarmen vanaf E3 omhoog tot ik C4 zonder opbreken kon weergeven en toen een poosje zingen. Als ik 'Wake me up when september ends' kan zonder schorre noten tussendoor, is mijn dag weer goed, wat stem betreft.
Daarna heb ik mezelf op een film getrakteerd. Lekker The English Patient in het videoding, potje thee erbij en de poes op schoot. Zo is het niet erg als geen weer is m uit te gaan.
Wat een mooie film is het. Hoe ontroerend als Graaf Almassy met de gewonde Katharina die grot inloopt.
Wat zijn Juliette Binoche en Kirsten Scott Thomas allebei mooi vrouwelijk in deze film en hun stemmen, hun spraak, zeker die van Katharina, zo'n schoolvoorbeeld van vrouwelijke, damesachtige spraak.
En wat zit ik daar ver vandaan met mijn ietwat schorre, brommerige, monotone gemurmel........
Ik wil voorlopig niemand aan te telefoon.
Denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten