Werk

Nee, mij haal je niet over met termen als: "Economisch belang"of "Maatschappelijke verplichting".
Integendeel. Bij die begrippen trekt mijn maag samen, vergroten mijn pupillen zich en trekt het bloed weg uit mijn hoofd.
Werk is voor mij een deel van mijn leven. Zodra ik merk dat ik met iets bezig ben waar anderen mee geholpen zijn, iets waar ik veel voldoening en waardering in ervaar en wat ik blijkbaar goed kan, ben ik niet te stoppen.
Gek genoeg kan ik niet benoemen of omschrijven wat ik goed kan en graag wil.

Steeds als ik erover na begin te denken en probeer te beschrijven waar ik mezelf en de wereld een groot plezier kan doen, stuit ik op werkervaring en opleidingen die Economisch en Maatschappelijk misscchien erg waardevol zouden kunnen zijn, maar waar ik helemaal onpasselijk van word.
Lang geleden heb ik een diploma gehaald en ik heb een paar baantjes gehad die bij dat diploma aansloten. Als ik nu aan die baantjes terugdenk, trekt mijn maag samen... et cetera.

Ik heb letterlijk 's morgens huilend op de rand van mijn bed gezeten op dagen dat ik ging werken. De schrik zit er nog steeds in, zo diep dat ik opgelucht ben bij het -op zich slechte- nieuws dat er momenteel in de bouw elke dag vijftig mensen hun baan verliezen. Het idee dat er in die branche een enorm overschot aan personeel is, wat betekent dat er niemand in de bouw op mij zit te wachten, is een pak van mijn hart.

Er waren meer werkplekken waar ik diep ongelukkig van werd. Periodes waarin ik me afvroeg of het zin van het leven was om elke dag mijn verstand een beetje te verliezen zodat ik uiteindelijk net zo zou eindigen als die verknipte figuren die al heel lang dat werk deden. Figuren die hun levensvreugde schenen te halen uit onbenulligheden als de manier waarop de telefoniste haar brommerfiets in de stalling zet....

Aan de ene kant ben ik erg blij dat ik dat soort 'baantjes' overleefd heb en tegelijkertijd ben ik erg verbaasd dat ik daarin ben geslaagd, want rond mijn twintigste geloofde ik dat het mijn lotsbestemming was om een doods baantje te hebben, van het bescheiden loon wat ik zou verdienen een huisje te kopen, daar samen met een kleurloze partner heel snel oud in te worden en ergens rond mijn 64ste (eindelijk) te sterven.

Maar het liep dus anders. Ik heb jarenlang heel wonderlijk werk gehad en ik merk nu dat ik al die tijd met een zeker schuldgevoel geleefd heb omdat ik diep vanbinnen het gevoel had dat ik op de verkeerde plek was beland.
Wat ik rond mijn twintigste geloofde en vreesde, zat blijkbaar heel diep.

Net nu ik mezelf toe sta om te wennen aan het idee dat ik waarschijnlijk altijd op zal vallen en dat het helemaal niet verkeerd is om daar handig gebruik van te maken, klap ik dicht.

Net nu mijn situatie zo is dat ik klaar ben om de wereld te veroveren, kom ik niet verder dan een misplaatst schooldiploma en het gevoel dat alles wat ik jarenlang met heel veel plezier en overgave heb gedaan, totaal onbruikbaar is want alle branches waarin mijn kunde, kennis en vaardigheden van pas komen, lijken te zijn wegbezuinigd.

Net nu ik weer opkrabbel uit een diep dal en ik merk dat zelfs licht werk voor mij nu erg zwaar is, doemt het beeld op dat vandaag of morgen de omstandigheden mij weer dwingen om vijf ochtenden per week huilend op de rand van mijn bed te zitten.

Een jaar of tien geleden viel het leven mij zo ontzettend zwaar dat ik opeens kon begrijpen wat mensen ertoe drijft om zelfmoord te plegen. In de jaren daarna heb ik heel hard gevochten om dat begrip niet om te doen slaan in een verlangen en dat was soms heel, heel moeilijk.
Nou merk ik dat ik bang ben om opnieuw te vervallen in een leven wat me ...........

Laat ik er maar over ophouden. Ik ben immers veranderd. Tien jaar geleden viel ik in een zwart gat en ik heb sindsdien enorm veel gewonnen.
Dat gooi ik niet zomaar weg.

Kom nou!

Fl***er op met je kutbaan!