Misschien zou ik weleens in een film willen spelen. Eén of andere feeks in een James Bond movie is misschien wel wat. Maar dat doe ik dus niet omdat het volgens mij toch wel erg buiten mijn bereik ligt, maar zegt nooit nooit.
Ik bedoel eigenlijk dingen in de orde van: aanbellen bij de buren nadat ze een weekend weg zijn geweest en dan zeggen: "kunnen jullie misschien wat vaker en wat langer weggaan, want als jullie niet thuis zijn is het hier best wel lekker wonen".
Of ik zou ook wel eens een leven willen redden. Zeg maar de koelbloedigheid en tegenwoordigheid van geest hebben om iemand die net een vreselijk ongeluk heeft gehad, perfect te verbinden, gerust te stellen, mond op mond beademing te geven en ondertussen 112 te bellen. Maar ik ben daar nooit precies op tijd bij.
Ik ben wel regelmatig op een plek waar iemand mij heel vriendelijk voorrang verleent terwijl ik dat helemaal niet heb. Soms lijkt het me dan wel geinig om tegen de vriendelijke bestuurder in kwestie te brullen: "Je moet je wel aan de regels houden, lomperd! Als iedereen maar doet waar'tie zin in heeft, krijgen we ongelukken. Dus doorrijden, hup-hup; gas erop!"
Zo kan ik nog wel een hoop dingen verzinnen, allemaal uit het leven gegrepen en soms best verleidelijk om eens rustig te bedenken hoe men zou reageren. Maar aan de andere kant ben ik daar misschien wel een pietstje te oud voor. Als je jong, dronken en student bent is het misschien wel spannend om mensen te shockeren, maar sinds de reality-TV soms nog gekker is dan mijn fantasie, stap ik hier overheen en laat het voor wat het is.
Ik zou weleens willen proberen om me in het dagelijkse net zo te gedragen als in de dromen die ik soms droom, maar dat wordt heel moeilijk want dan zijn er allerlei mensen nodig die me moeten helpen.
Mijn dromen zijn soms namelijk echt geweldig. Laatst nog was ik in de Amsterdam ArenA omdat ik daar mocht werken op het Lowlands Festival, maar ik moest al snel weer weg want North Sea Jazz stond op het punt te vertrekken vanaf Schiphol. Gelukkig hadden de mensen van de TV nog een reserve glasvezelkabel bij de hand, daarmee kwam het geluid nog precies op tijd uit de luidsprekers bij de incheckbalie en zodoende mocht ik gewoon in mijn stewardessenuniform naar huis.
Zoiets lijkt me nou echt helemaal super om echt mee te maken. Ik moet nog wel onderzoeken hoe het in de ArenA is afgelopen, want Ajax moest nog voetballen vóór de soundcheck van de laatste band in de alfa-tent en het publiek zat vast in de hal bij de roltrap tussen de HMH en het arena-deck, dus er was een groot probleem.
Misschien moet ik gewoon ergens beginnen.
Een stewardessenuniform lijkt me wel min of meer haalbaar. Ik weet niet zeker welke kleur me het beste staat, rood of blauw, Martinair of KLM?
Singapore Airlines valt af want die hebben mijn maat niet.
En nu moet ik stoppen, want ik heb nog een en ander te doen.
Doe-iej!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten