Anders Wonen

Het is nog steeds een beetje onwerkelijk, maar ik ga verhuizen. Het laatste weekend van deze mand staat in mijn agenda gemarkeerd als VERHUIZEN!.
Grote letters in een rood vak. Ik heb al een stel sterke jongemannen gevraagd om me dat weekend te helpen en ze hebben beloofd te komen.
Het is niet te geloven, ik krijg er kriebels van in mijn buik en een deel van mij twijfelt nog of ik wel een goede keus maak terwijl een ander deel van mij met een zucht van verlichting en blij roepend heel uitbundig zin heeft om te verkassen.

Men zegt dat het helemaal geen kwaad kan om spannende beslissingen te nemen. Ik voel me niet aangetrokken tot een geregeld leven, maar toch merk ik u dat ik beetje bang ben om een stap te nemen waarvan ik niet helemaal zeker ben hoe het uit zal pakken. Betekent dit gevoel dat ik oud aan het worden ben?

Misschien leef ik nu gewoon meer bewust van mezelf. Het kan heel goed dat ik daarom veel meer dan ooit de spanning voel, want spannend vind ik het zeker. Voor mij is het meer dan zomaar naar een andere plek vertrekken. Ik sluit voor mijn gevoel een heel leven af. Definitief een dikke streep eronder. Terugkijken met andere ogen en zeker niet blijven hangen in de pijn die het me gekost heeft om te komen waar ik nu ben.

Ja, ik ben nu sentimenteel aan het doen. Nu mag het nog: zitten simmen om 'Arme Ik'.
Morgen wil ik erom lachen en morgen wil ik terugkijken op alle wonderlijke jaren die geweest zijn als een boeiend experiment waar ik toevallig de rol van Proefkonijn in heb mogen spelen.

Ik mag hier nog snotteren, daar was dit flatje voor. Hier heb ik gehuild tot mijn ogen pijn deden. Nu mag iemand anders zijn of haar verdriet op deze plek laten stromen. Succes ermee.

Toch zijn er nog veel dingen waarbij ik me afvraag hoe erg ik ze zal missen. Zal ik de leuke dingen straks sterker missen dan de vervelende dingen?
Pfffffff.... Ik zit echt sentimenteel te doen.

Maar nu ik er nog eens goed over nadenk, alles op een rijtje zet en mijn gevoel laat spreken, stel ik vast dat ik hier steeds heb gewoond alsof het was om te proberen of ik het kan. Dit was nooit echt mijn plek, noot echt mijn thuis. Hier woonde ik niet echt, hier verbleef ik zoals iemand die heel ziek is geweest en in stapjes opknapt. Dit was de laatste stap in het herstel en nu mag ik naar huis.

Dat gevoel komt niet zomaar ergens vandaan want de eerste maanden dat ik hier woonde (of was het zelfs meer dan een jaar?) had ik elke werkdag een afspraak of consult bij een paramedicus of therapeut.
Hier heb ik hard gewerkt om Carine te kunnen worden.

En nu is het klaar.
We gaan verhuizen, Poes.
Heb jij er ook zin in?