Serieus….

Soms vraag ik me toch wel ernstig af of het ooit nog goed komt met mij.

Het begrip Goed mag je lezen tussen aanhalingstekens of cursief, net wat je wil.

Want als ik soms weer eens ergens tegenaan loop waar ik volgens mezelf aanleg voor heb, maar waar ik ontzettend mee zit te stuntelen en te prutsen, voel ik me bijna mismaakt.

Er zijn namelijk zoveel andere mensen die dan heel veel handiger zijn dan ik. Vaak mensen die nog niet half zo oud zijn als ik en zij kunnen de dingen waar ik over struikel, zonder de minste hapering.

Het kost me dan moeite om niet weg te duiken in een soort zelfbeklag en het kost me nog meer moeite om aan het eind van een dag waarop ik me dom en onhandig mocht voelen, tegen mezelf te zeggen dat ik een stukje geleerd heb van iets wat ik uiteindelijk toch graag wil leren.

Maar toch: Wel een beetje raar, éénenvijftig jaar, trillend op mijn benen…
Ik weet inmiddels dat ik me nooit echt met de wereld om me heen bemoeid heb, want het was niet mijn wereld. Een kwestie van genderdysfoor zijn, geloof ik. Mijn leven was er één van spek en bonen, ik was tenslotte dat meisje waarvan iedereen dacht dat ze net zo goed een jongetje zou kunnen zijn en daarom zat ik altijd op het plekje van dat ene jongetje wat men altijd wel ergens tekort kwam.

Als kleuter heb ik heel vaak in bed liggen wachten op de goede fee die mij zou veranderen zodat iedereen duidelijk kon zien dat ik een meisje was.
Jongetje zijn vond ik niet leuk, maar de mensen verlangden van mij dat ik een jongetje speelde.

In al die jaren dat ik op de goede fee wachtte en intussen, om de tijd te doden, voor spek en bonen als jongetje bestond, liet ik het leven maar zo’n beetje langs me heen gaan.

Er is best veel wat ik nu in wil halen en soms be ik bang dat ik veel te ver achter ben geraakt op alle andere Intelligente Vrouwen om nog iets behoorlijks van mijn leven te kunnen maken.

Ik gun het mezelf zo vreselijk graag, maar ik ben bang dat er misschien toch meer aan de hand is met me dan alleen maar Genderdysforie…
Alleen Maar,
Alsof leven in een verkeerd lijf vergelijkbaar is met een moedervlek op je bips….

Eigenlijk wil ik helemaal niet dat het erger is dan een onbenullige moedervlek, maar dan zou ik toe moeten geven dat ik op een andere manier een beetje gek ben, een beetje simpel, een beetje gestoord, want met mijn goede verstand zou ik toch niet zoveel moeite moeten hebben met de dingen die het leven interessant maken?

Mijn leven was wel erg interessant, hoor. Ik heb hele boeiende dingen bijgewoond.
Maar altijd voor spek en bonen, want mijn echte belangstelling ging toch niet helemaal uit naar de dingen die om me heen gebeurden.

Ik moet er maar eens een nachtje over slapen, want ik heb vandaag zulke grote leermomenten beleefd dat ik behoorlijk moe ben.

Gelukkig mag ik van de mensen die erbij waren terugkomen om nog meer te leren.

Dankjulliewel, Lieve Mensen !