Ik heb dat wel vaker. Komt het door het weer of door iets wat ik hoor. Een geur misschien?
Of gewoon een kwartje dat valt.
Dan ben ik opeens niet meer war ik ben. Dan herinner ik me opeens een herinnering die ik niet kan grijpen.
Was het iets wat ik ooit droomde? Of een bijzonder moment wat ik als kind beleefde? Of word ik gewoon gek?
Gisteren was het heel sterk. Het viel me opeens te binnen door de kleur van het zonlicht, de geur van de achtertuin, het zalige zijn op dat moment en iets in de klank van de muziek op de radio.
Ik was denk ik zes jaar toen ik opeens de Goede Fee heel dicht bij me voelde. Eindelijk was ze er: De Goede Fee die mij in een meisje zou veranderen. Ik durfde niet te bewegen, nauwelijks te ademen. Zelfs met mijn ogen knipperen zou haar kunnen laten schrikken. Zo lag ik daar in de zon op het balkon aan de achterkant van ons huis. Ik probeerde al mijn zintuigen zo scherp mogelijk te houden, want Meisje Worden wilde ik zo bewust mogelijk meemaken. Ik lag daar en alles drong helder tot me door: De kleur van het licht, de geuren van warme lentedag en geluiden die allemaal klonken als muziek. Ik voelde me stil vanbinnen en heel gelukkig, want zó begon mijn leven.
Gisteren voelde ik dat alles opnieuw en ik raakte er door in de war.
Bestaat de goede fee nu wel, of bestaat ze niet?
Ben ik misschien mijn eigen goede fee?
Want het gebeurt, ik verander. Het is al een hele tijd bezig en het is heel veel werk, maar het gebeurt.
De hele middag zag ik gisteren de wereld dubbel. Ik wist heel goed wat echt was, wat hier en nu gebeurde, maar achter alles wat ik zag, hoorde, rook en aanraakte zat een herinnering. Dingen die ik had gedroomd misschien? Vaak dromen waar ik in feite nog steeds niet was ontwaakt. Ik wist niet wat me overkwam.
Ben ik overspannen aan het raken? Te veel en te druk de laatste tijd? Er gebeurt wel een hele hoop, natuurlijk.
Ik heb gehuild met diepe snikken, met een zacht jammerend geluid ergens in mijn keel. Dikke tranen die in mijn hele huis zijn neergeploft en matglas maakten van mijn bril.
Zo moeilijk, zo pijnlijk is het als droom en werkelijkheid elkaar raken.
Deze week heb ik gelukkig niet veel verplichtingen. Niks, eigenlijk.
Dan ga ik me alvast voorbereiden op de ontmoeting met de dokter in A., over een week of drie.
Hij gaat namelijk doen wat ik op mijn 14de al geprobeerd heb, maar niet af kon maken omdat het zo vreselijk veel pijn deed.
Hij gaat dat nare ding waar ik door plas met een scherp mesje weghalen.
Hopelijk deze zomer nog.
Dankjewel, Goede Fee......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten