Beroepsdeformatie?

Strikt genomen heb ik geen beroep. Het werk wat ik ongeveer mijn halve leven heb gedaan, was een uit de hand gelopen hobby, het vak wat ik ooit geleerd schijn te hebben staat heel ver van me af en tegenwoordig doe ik hoegenaamd niks wat bijdraagt aan de economie.

Ik studeer.
En dat nog maar sinds kort.
Mensen die mij een beetje kennen beweren allemaal dat mijn studie (ook) een hobby is die nu een erg serieuze vorm aan begint te nemen, want het zou best weer eens een beroep kunnen worden.

Misschien dat ik me daarom alvast afvraag of ik nu al geconfronteerd word met beroepsdeformatie.
Of zal ik maar zeggen dat ik vind dat ik wel een beetje raar ben?
Al voelt het niet zo.
Ik vind mijzelf, beter gezegd: Mijn leven een heel boeiend verhaal wat me dus gewoon overkomt.
Het is zo gek, raar en bijzonder dat ik er wel drie autobiografieën uit ga proberen te peuren.
Misschien levert dat ook nog wat op zodat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn pensioen, ofzo.

Maar ondertussen zijn er nog andere dingen die nu op mijn todo-lijst staan die misschien wel raar zijn.
Het komt er op neer dat ik mezelf ter beschikking wil stellen aan de wetenschap, zo gek ben ik dus.
Nu wil ik dus uitzoeken of de wetenschap het met me eens is: of ik echt gek genoeg ben om er al aandacht en moeite aan te besteden.
Als ze dat niet vinden valt het mee.

Als ze het wel de moeite vinden, komt er weer een hoofdstuk bij in mijn verhaal.

Ik ga me in elk geval aanmelden bij de Hersenbank. Hopelijk doe ik daar ter zijner tijd een aantal mensen een plezier mee. Het schijnt namelijk dat de kronkel in mijn hoofd niet uniek is, maar wel zeldzaam. De wetenschap is er nog niet op uitgekeken.

O, en mijn studie? wat heeft die ermee te maken?

Ik ga geen kronkels in hoofden bestuderen. Ik ga me erin verdiepen hoe het is om met een kronkel te leven.
En ook hoe gek het is om zonder kronkel te leven,
dat lijkt me echt raar.

Maar ik kom er binnenkort wel achter of mijn mening met wetenschappelijke feiten onderbouwd kan worden.

Hoop ik.