Studentje

Sinds een paar dagen ben ik student. Best een valide reden om me weer jong te voelen.
Een andere valide reden om me op mijn leeftijd weer jong te voelen heet 'Dementie', dus ik heb me voorgenomen om voorlopig maar 32 te blijven, dat bevalt al bijna 18 jaar erg goed, dus die houd ik erin .

Mijn plan is niet om een vak te leren. Ik heb dat al eens geprobeerd en ik vond er geen *** aan.
Een paar dagen geleden liep ik nog langs een huis in aanbouw wat omkranst was door steigers met daarop een klont Vakmannen. Ik ga niet herhalen welke kreten mij toe werden geslingerd door deze ambachtslieden, als ik hun verbale excrementen hier op schrift ga stellen zou ik mogelijk problemen krijgen met de zedenpolitie. Vanwege dat onzindelijke gedrag heb lang geleden besloten dat ik geen VAk wens te bedrijven.

Ik ben me wel af gaan vragen wat deze lieden drijft om zulk verbaal obsceen gedrag te vertonen. Ik ben (nog) geen wetenschapper, dus ik kan geen onderbouwd verslag doen van hun verbale en non verbale interactie met elkaar en -zover ik dat toeliet- met mij, maar het kwam mij voor dat hun gedrag voor hen heel normaal, alledaags, en gewoon was. Voor mij was het een reden voor verwondering, met hier en daar een vlaag verbijstering. Dat laatste vooral omdat één en ander vanaf een hoog bouwwerk over het vlakke landschap werd gebruld en ik was ook verbijsterd door het kennelijk ontbreken van elk spoor van schaamte van hun kant.

Vandaag las ik een artikel waarin iets stond over de gedachten die mannen zoal hebben bij het zien van een vrouw in rode kledij en mijn jas is rood, dus nu kan ik al een beetje inzien hoe één en ander tot stand komt, maar het blijft me verwonderen....

Die verwondering voel ik vaker wanneer ik geconfronteerd word met mensen. Soms is die verwondering weinig meer dan een vleugje verbazing, andere keren ben ik sprakeloos en zelfs tot tranen bewogen.
Laat ik het maar niet hebben over zes miljoen joodse Mensen die nota bene middenin een immense oorlog op uiterst efficiënte wijze zijn 'vernichtet'. Ik heb me daar in de loop van mijn leven op verschillende manieren in verdiept en hoe meer inzicht ik in 'der endlösung' krijg, hoe minder ik ervan wil begrijpen...

Ik kan het hebben bijvoorbeeld over mijn buurvrouwke die het geen punt vindt om mijn tuin te gebruiken als hondenlosloopplek, zolang ze de poep maar opruimt, en die niet kan begrijpen dat ik haar hond niet in mijn tuin wens te gedogen. Wat mij vooral verbaast is de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar asociale leventje lijdt.
Net als die bouwvarkens
En ook hoe vreemd hun levensstijl voor mij is.

En zo zijn er nog veel meer dingen waar ik me over verwonder als ik de mensen om me heen observeer.

Met dat observeren kun je verschillend kanten op. De ene kant is: Mensen ziekelijk begluren.

De andere kant....

Ik studeer nu Psychologie, daar ben ik nog wel een paar jaar zoet mee.
Naar ik hoop in goede gezondheid.

En mijn volgende jas wordt bruin of grijs of blauw of wit.

In elk geval niet rood.

Want 'zo' ben ik niet...