Op tijd

Vandaag ben ik wat vroeger met mijn blogje. Het is nu kwart over acht.
Vanmiddag was het zondag, net als vanmorgen overigens.
Lekker uit fietsen geweest, een favoriete route: Naar Pannehoef....
Dit weer, zo een kalme septemberdag met een draaglijke temperatuur, hooi op het land, is echt mijn weer.
Zou het echt zo zijn dat de tijd rond je geboortedag het meest magisch aanvoelt? Voor mij wel.

Behalve genieten van deze dag en de heerlijke omgeving, heb ik ook nog eens van alles overdacht. Ik voelde ook even heel erg het gemis van een maatje, een kameraad. Iemand die het fijn vindt om bij me te zijn en omgekeerd. Iemand met wie ik dit soort dagen, stemmingen, kan delen.
Komt vast nog wel. Eerst mag ik nog leren hoe groot en sterk ik werkelijk ben. Dat heeft zeker ook zijn schoonheid.
Ik heb ook nog overdacht hoe wonderlijk het eigenlijk is dat ik best een grote familie heb, maar dat ik daar plat gezegd, niks aan heb. Mijn verjaardag vorig jaar was misschien wel het meest droevig soort feestdag wat een mens zichzelf ook maar kan gunnen. Noem het: Een dag die ik beleefd heb in de overtreffende trap van eenzaamheid. Ik heb er laatst nog aan gedacht wat een prachtig iets het had kunnen zijn als er op die dag pardoes een broer of zus voor mijn neus had gestaan.....

Ik zit weer helemaal te snotteren als ik eraan denk. Dus nu maar ander onderwerp?
Nou ja, nog even over Moeder. Ik mis een Moeder. Zo iemand die er gewoon is. Iemand die met je meeleeft. Ze hoeft niet alles te begrijpen of te doorzien, zolang ze ook maar niet doet alsof. Liever dat ze doet alsof ze het niet helemaal begrijpt zodat ze nog wat meer vragen stelt en wat minder 'aanwijzingen' geeft.
Ik wil best contact met mijn moeder, maar als ik steeds weer signalen krijg dat ze me niet eens ziet, totaal geen belang stelt in mijn doen en laten, haar eigen minderwaardigheidsgevoelens op mij projecteert, haak ik liever af. Ik ben meer dan vaak genoeg opmijn ziel getrapt. Laat me minstens even de tijd om van de blauwe plekken te bekomen...

Ook nog nagedacht over een opleiding. Ik kan maar één mogelijkheid bedenken die ik ook echt wil doen. Al het andere is misschien wel interessant of 'leuk', maar ik zie daar mezelf niet in terug. Ik kan dat geen deel van mij maken, net zo min als electrici-weettik'ut. Ik heb ook geen zin om ooit nog op mijn tenen te gaan lopen om mezelf waar te moeten maken. Als mijn ziel roept dat dit het is, en dat al meer dan twintig jaar doet, ben ik toch aan mezelf verschuldigd om het in elk geval serieus te proberen?

Groot verschil met toen is, dat ik het helemaal voor mezelf doe. Niet om aan een botte moeder of ongeïnteresseerde hufter te tonen dat ik wél wat kan.
Die studie ligt nu voor me als een Grote Reis. Daaraan beginnen betekent de weg naar iets nieuws, ik zou bijna zeggen: Naar een andere Ik, maar daar was ik al mee bezig, dacht ik. Toch voelt het wel zo. Het is niet alleen iets nieuws aanvatten, het is ook allerlei oude rommel definitief loslaten. Vanaf dan zal niemand het nog in zijn hoofd halen, te geloven dat ik bij nacht en ontij in stinkend, nat beton zal kunnen gedijen, om maar eens wat te noemen.

Het is zeker niet dat ik het met die reden doe, al is dat natuurlijk wel een hele fijne bijkomstigheid.
Tot die tijd ben ik erg trots op mijn eieren: Gebakken, geklutst, omelet. Het is voor mezelf elke week weer een hele (lekkere) verrassing wat er op zondag bij de lunch op tafel staat. Vandaag had ik een prachtige kaasomelet. Ik bof maar met een kok als mij.

Lekker pûh.