Al ruim een maand schrijf ik bijna elke avond trouw een blogje. De keren dat ik totnutoe heb over geslagen, was ik echt te moe om de computer zelfs nog aan te zetten. Op andere dagen was bloggen het laatste wat ik deed voordat ik me klaar ging maken voor de nacht.
Nou ben ik niet zo'n snelle schrijver, dus ik ben gerust meer dan een uur bezig met mijn verhaaltje. Een uur later naar bed omdat ..
Ja. Soms weet ik dat dus niet eens. Ik heb nog steeds niks teruggelezen, dus het is niet voor mezelf. Ik heb nog steeds maar één volger en ik denk niet dat die ene persoon me werkelijk elke dag leest, want die ene mens heeft ook een leven, een behoorlijk druk leven, zelfs. Ik kan het die volger ook goed vergeven dat die er niet elke dag is.
Nou hoop ik nog steeds dat dit blog eerdaags tot grote gevolgen leidt. Ik weet niet of dat een voorgevoel of een dagdroom is, maar statistisch gezien bestaat die kans altijd, dus ik ga stug door.
er zijn nog wel een stuk of veel andere redenen op te hoesten om door te gaan met mijn blogje, hoor.
Ik ga ze niet allemaal bedenken en oplepelen. Is meer iets voor een keer bij de borrel, lijkt me.
Vandaag was overigens een hele mooie dag. Ik hoop dat de komende weken ongeveer zo blijven. Ik heb lekker in mijn voortuintje lopen klooien. Blijkbaar was dat best interessant om te zien, want twee van die standaard plattelandsjongeren in een witte volkswagen hebben wel drie minuten midden op de kruising voor mijn huis stilgestaan om me tijdens het werk te bewonderen. Ik hoop echt niet dat ik sjans had met ze. Ik vind dat soort mannetjes namelijk griezels.
Welke gezonde hollandse knul rijdt er nou in een witte volkswagen. Wit is toch het nieuwe rose... ?
Enfin, ik vond het lekker om op een dag als deze in de tuin te werken. Misschien wordt tuinieren ooit nog wel een hobby van me. Het is in elk geval niet zo eng om te doen als ik eerst dacht..
Morgen onkruid wieden, dan maar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten