dan een heleboel glasvezel onder de grond.
De afgelopen dagen waren erg fijn en op het laatst een beetje verprutst door de firma internetvoorziening.
Eigenlijk is dat genoeg gezegd, maar ik ga ze morgen nog wel bellen om te vragen of het ook anders kan.
Gewoon aan laten bijvoorbeeld?
Magoed, er zijn betere dingen in het leven. Het gevoel dat het ooit nog zo ver kan komen dat men me aan de foon netjes 'mevrouw' noemt, bijvoorbeeld. Ik trof vandaag nog een Aardig Iemand die dat zonder problemen deed. Wat een wondeschone ervaring. In de jaren dat ik nog deed of ik een man was, had ik niet kunnen vermoeden dat dit soort kleine verbale attenties misschien wel de uiltieme toetssteen zijn waaraan je meet waar het verschil man-vrouw zich (in) laat vinden. Ik heb ooit de volgende definitie gehoord:
De man heeft en de vrouw is.
Soms voel ik precies wat het betekent en andere keren vraag ik me verwonderd af of het echt zo simpel kan zijn.
Ach, en nu schiet me weer te binnen dat internet niet het enige was waar ik de afgelopen dagen wat probleempjes mee had. De overgang sloeg ook nog toe. Ik had gehoopt dat m'n lijf na bijna negen maanden toch zo langzamerhand wel vrede zou hebben met de veranderde hormoonhuishouding. Het lijkt erop dat het nu pas gaat beginnen..... Hoera! Ik ben een meisje!
Ik zou er heel erg over kunnen gaan klagen, maar eerlijk gezegd ervaar ik het allemaal als een wonderlijke reis. Soms zit het hartstikke mee en andere keren niet zo. Dan kan ik me nog meer opvreten over zo'n internetgeval wat kuren heeft, dan mijn lijf wat opeens een feestje bouwt. Het één hoort zoiets namelijk helemaal niet te doen en het ander doet juist wat het moet; noem het leven.
Ik denk dat er een boel vrouwen van mijn leeftijd hier heel anders over denken. Ik kan dat (sinds kort) ook begrijpen, maar voor mij is het nieuw en het is onderdeel van alles wat erbij komt kijken.
Leuk he, dat ik helemaal blij wordt als ik me hondsberoerd voel. Dat ik blij ben dat ik leef wanneer de ene opvlieger na de andere door mijn lijf sjeest....?
Maar ik ben vooral heel blij omdat ik blij ben. Ik ben blij omdat ik allerlei interessante eigenschappen in mezelf (terug)vind. Ik ben blij dat ik nu eindelijk volwassen durf te worden. Ik ben blij dat ik gewoon heel hard kan huilen als ik weer eens tegen een muur op bots, dat ik oplossingen kan bedenken en dat ik mezelf aan weet te moedigen om dingen te doen die ik nooit dacht te kunnen.
Ik vind het heerlijk om mijn eigen Moeder te zijn, mezelf sterk te voelen, me nergens voor te schamen, vals te zingen, zomaar mensen aan te spreken.
Later als ik dit terug zie, klinkt het misschien heel klein of juist heel groot en alleen al met die gedacht weet ik mezelf nu alvast te ontroeren.
Ik doe mijn best om niet te denken aan later, aan de toekomst, aan misschien maar ik leef er helemaal voor.Ik streef nergens naar maar ik weet precies wat ik ga doen. Het heeft geen richting, geen plek, geen tijd en toch is het dat allemaal. Het is als mijn spiegelbeeld: Precies wat het moet zijn en toch zo ontzettend anders dan wat ik ken.
Verder heb ik hele wonderlijke muziek ontdekt, of beter gezegd: Gevonden. Stukken die gecomponeerd zijn door Arvo Pärt. Ik ken ze nog maar zo kort, dat ik er nog niks van vind, maar ik hoor het graag. Stilletjes zitten met de ogen dicht, of juist niet, en vooral verbaasd zijn.
Heerlijk.
En ik zie allemaal mensen die ik al kende en die opnieuw bij me aansluiten. Ben ik voor hun hetzelfde of zijn zij anders geworden? Spannend. Onzeker ook, of ik deze ik kan zijn of dat ik toch nog die ik bovenhaal.
Waarom zou ik dat doen?
Om hen niet onwennig te laten zijn of omdat ik mezelf nog liever een beetje spaar?
Soms voelt het nog zo ijl, zo kwetsbaar maar heerlijk helder licht om te zijn-zonder-meer. Hoe broos kan het geloof in jezelf soms nog zijn als je nieuw bent?
Vandaag heb ik geen verhaal, of misschien juist wel. Misschien schrijf ik hier wel de woorden die anders tussen de regels verdwijnen.
Zou het niet altijd zo zijn:
De zinnen tussen de regels is het verhaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten