Een manier om het besef te beschrijven dat ik niet veranderd ben.
Voor de oog lijkt het wel zo, ook voor mijn eigen oog.
Ik zie mezelf anders dan eerst in de spiegel. Mijn verstand zegt dat het raar is:
Maar wat ik nu zie is écht, is WAAR. Voorheen was het: 'bij gebrek aan mijn zelf, dus ik doe het er maar mee'
Deze afgelopen week heb ik gevochten met een stuk 'oud ik' wat mij maar niet los wilde laten.
Ik heb me af gevraagd of het ging om iets was wat ik niet los kon laten, of juist iets wat ik niet toe kon laten.
Het beeld wat maar terug bleef komen heb ik in gedachten ontleed, versnipperd, uitgekleed en benoemd.
Was het de sfeer, de waardering die ik er kreeg, het vluchten in een wereldje wat zo heerlijk los kon komen van de werkelijkheid? Was er iets anders wat ik over het hoofd had gezien?
Het heeft een dag en een nacht geduurd eer het kwartje viel: Ik hoefde daar niet volwassen te zijn.
Zo lang al onvolwassen. Zo vreemd om dat te weten en heel goed te beseffen dat het waar is, heel erg waar.
Ik ben nooit Man geweest, ook nooit Vrouw. Ik deed er alles aan om kind te blijven, innerlijk geen jongen en uiterlijk geen meisje. Ik was geen mens, ik was een Iets.
Volwassen worden.
Wat wonderlijk dat je op een goede dag kunt besluiten: "Ik ga volwassen worden."
En daarna is alles hetzelfde. Geen roze olifantjes en luchtkastelen of Elfjes die je toezingen.
Maar ik kan opeens wel kiezen voor wat IK wil. Ik kan dingen ernstig overwegen, me de vaag stellen: "Kan dat?" in plaats van: "Stel dat... "
Het is echt waar dat wonderen bestaan. Ik zou er bijna een spreekwoord op verzinnen:
'It takes a miracle to see a miracle'
Ik zie het.
Is dat geen wónder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten