Wat klinkt zo'n aanhef lekker blij en energiek! Fris en helder ook, vind ik zelf. Heel anders dan hoe het is in mijn kille klamme flatje wat naar buurmans' sigarettenrook stinkt!
Nee, ik heb geen hekel aan deze plek, hoor. Het is een heel goed plekje om aan te spoelen en in alle rust jezelf bij elkaar te rapen. Ik was anderhalf jaar geleden dan ook helemaal verrukt van dit woonplekje. Het paste op dat moment perfect bij me.
Maar nu niet meer, geloof ik. Ik ben eruit aan het groeien, mentaal vooral. Mijn spulletjes ook wel, hoor. Het is behoorlijk passen en meten om het hier leuk, gezellig en leefbaar te houden voor Twiggy en mij. Nou is de rek er onderhand wel uit, er kan niks meer bij.
Ik sta nu weer rechtop en ik kijk met blije oogjes de wereld in. Dit flatje ademt vooral een sfeer van stilte, rust en afzondering. Haast een klooster. Ik vind stilte en rust niet erg, maar als daar weinig ruimte omheen zit, wordt het weleens beklemmend.
Ik heb al een paar keer gemerkt dat de buren onrustig worden van mijn stem oefeningen, dus dar doe ik veel te weinig aan, want mijn glijtonen en resonanties veroorzaken nog wel eens een housebeat. Zo lijkt het in elk geval, want er is nog nooit iemand komen informeren wat de noodzaak is van die rare geluiden en of het misschien wat zachter zou kunnen?
Ik ben helemaal niet gewend om in een flat te wonen, dat is ook de reden waarom ik m'n tuin niet als MIJN tuin kan beschouwen want het is één tuin op zeven flatjes. Zes met een balkon. Balkons waar van alles af valt in mijn tuin. Balkons waar met mooi weer mensen op zitten te kijken naar wat?
Het is hier rustig en stil, maar alles heeft oren en ogen. Je wil hier liefs diep in een schulpje kruipen want ook al zijn deze mensen al bijna twintig maanden mijn meest nabije buren, het blijven glurende vreemdelingen.
Wat heb je nodig om je soms eenzaam te voelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten