Ik zit in mijn riante stoel, waar ik zo vaak in slaap val wanneer ik heel moe ben van mijn dagelijkse doen. Meestal worden mijn slaapjes onderbouwd door heerlijke muziek. Van die muziek die de fantasie en het gemoed prikkelt zodat heel vaak het gebied tussen waken en slapen een sprookjesland wordt waar mijn fantasie vermengd lijkt te worden met de beelden die deze of gene componist of liedjesmaker in twaalf halve noten heeft geschilderd.
Heel vaak was dat een wonderlijke reis en ik hoop dat dat nog heel vaak mag gebeuren. Het zijn kleine geschenkjes, want altijd heerlijke momentjes, prachtige kleine avonturen die me helemaal blij kunnen maken.
Soms geven de beelden antwoorden op vragen waar ik mee zit, als visioenen, zou je kunnen zeggen. Maar ik geloof niet vin wijsheid van buitenaf, ik geloof dat elk mens diep van binnen precies weet wat het beste voor hem of haar is. Deze dromen doe niets anders dan mijn innerlijke weten naar boven brengen, zonder dat mijn gedachten gekleurd of verstoord worden door wat anderen ervan denken.
Vandaag wil ik niet slapen. Ik wil praten tegen jullie. Even laten weten dat ik er nog ben, dat ik nog dingetjes wil vertellen. Ik zou eigenlijk nog liever lijfelijk bij jullie zijn, maar reizen is nog steeds erg duur voor mij, of beter gezegd, heb ik nog steeds heel weinig geld te besteden. Ik kan wel elke dag voldoende eten en d gasrekening nog betalen, dus ik zal niet doodgaan van honger en kou, maar alle andere dingen die ik graag zou willen kopen, zoals treinkaartjes, zijn nu nog een bijna onbereikbare luxe voor me.
Het wordt vast wel beter. Het gaat immers ook veel beter met mij, vergeleken met een poos terug.
Als het goed is, valt er deze week een belangrijke beslissing over mij. De dokters in Amsterdam gaan namelijk vergaderen en mijn naam staat, zover ik weet, ook op hun agenda. Als alles goed is, valt er een beslissing die voor mij misschien wel het verschil is tussen leven en dood (ik hoop niet dat die stelling bewezen gaat worden), dus ik ben wel een beetje nerveus....
Maar het is weer een stap, weer wat verder uit dat dal waar ik me met zoveel moeite doorheen heb geworsteld.
Nu moet ik nog een mail sturen aan mijn lieve zus. Dat zijn dingen die moeten gewoon.
Jullie weer een andere keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten