Eigenlijk ben ik veel te moe om te bloggen, maar wat mij betreft zijn er twee redenen om toch maar te doen.
De één is mijn -steeds vervelender lijkende- bovenbuurknul. Ik weet niet wat 'ie vanavond aan het doen is en met wie. Ik wíl het eerlijk gezegd ook niet weten, want het klinkt niet erg 'sophysticated', maar erg hinderlijk is het wel.
Verder wil ik gewoon nog even wat van me af praten of schrijven. Wat jij wil...
Vandaag was ik moe. Het soort moe wat ik in een vorig leven had na een tournee met een bandje, of na een groot, meerdaags festival ergens middenin een druk festivalseizoen. Ik heb vanavond staan huilen in de keuken omdat ik dacht dat ik geen maaltijd voor mezelf zou kunnen koken omdat ik me veel te moe voor voelde, terwijl ik heel goed wist dat goed eten enorm belangrijk is als ik er zo aan toe ben.
Maar het is gelukt hoor. Ik had een superlekkere salade met gezellige gekookte aardappeltjes erbij.
Dat zijn toch van die momenten dat ik geniet van mezelf, geniet van mijn leven.
Het is gewoon geweldig om, heel lief, iets heerlijks voor mezelf te koken en het daarna oprecht dankbaar op te eten.
Maar ik heb niet afgewassen. Daar was ik echt te moe voor. Zelfs het kleine beetje stemoefeningen wat ik vanavond nog had willen gaan doen, werd niks. Voor die oefeningen is een stem nodig, en die deed niet bepaald mee. Ik kan wel praten, hoor. Maar om het een behoorlijke klank te geven, moeten er spieren aangespannen worden en daar is energie voor nodig.
Ik heb mezelf uiteindelijk maar getrakteerd op een concert via uitzendinggemist. De derde symphony van Görecki. Ik was wel een beetje blij dat ik er niet live bij zat in de zaal, want nou kon ik lekker ongeremd mijn tranen laten stromen. Soms ben ik wel een beetje aandoenlijk, hoor...
Maar dat is dus wat ik vandaag onder de leden had. Ik heb de laatste tijd zo driftig in mijn eigen zieltje geroerd, dat de emoties me min of meer uit hebben geput. Ik gun mezelf wel rust, hoor. Maar is het wel genoeg? Of is de 'bevalling' nog volop aan de gang?
Ja; 'Bevalling'. Waarom niet? Ik heb echt het gevoel dat er een nieuw mens ontstaat: Ik zelf, aangenaam!
Jeej... wat een grote woorden weer?
Eigenlijk wel, geloof ik. Maar dat doe ik nou eenmaal weleens. Met name als ik moe ben en als ik iets wil zeggen maar geen gepaste kleine woorden kan vinden.
Nu begin ik zo moet te worden dat ik mijn computer bijna niet eens meer kan zien.
Walkman maar mee naar bed dan. Op die manier ga ik niet naar de etter van hierboven liggen luisteren.
Slapen, dus. Morgen weer een dag. Afwas doen, telefoneren, boodschappen....
En de rest natuurlijk.
XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten