Van alles wat een mens makkelijk vergeet, staan Dromen ergens hoog in de top zoveel. Bij mij wel in elk geval. Eigenlijk zou ik gewoon op moeten houden met dromen, vind ik. Het is gewoon zonde van de energie die al die nachtmerries kosten. Steeds weer uitgeput, zwetend, hijgend en met bonzend hart wakker worden. Daarna bang om opnieuw in te slapen, want stel dat het terugkomt.
Heel hard proberen om elk detail te onthouden, of in elk geval de lijn van het verhaal, nouja, tenminste de sfeer dan?
Te laat; alles is weg. Alleen dat verschrikte gevoel blijft hangen. Soms wel een hele dag, of minstens één keer in je leven een hele week. Soms zo hevig dat ik me angstig afvraag of er echt iets vreselijks is gebeurd, iets wat te erg is om te durven onthouden. Zo erg dat ik het spontaan heb verdrongen?
Ja, 'het was maar een droom'...
Hoe plomp wil je dit soort trauma's wegschuiven?
In de loop van de jaren heb ik mezelf wijs weten te maken dat sommige dromen misschien wel eens iets zeggen over een dingetje wat je bezighoudt, maar dat dingetje kan even goed de Teletubbies zijn als die blunder op je werk, een verbroken liefde of een dagje aan het strand.
Het hoeft geen onverwerkt jeugdtrauma te zijn, het hoeft ook geen ernstig seksueel taboe te zijn of gewoon een teken dat ik een beetje gek ben.
Maar soms lijkt het er toch wel op dat mijn droom mij iets wil zeggen. Soms meen ik zeker te weten dat ik in een droom het antwoord op mijn meest brandende probleem heb gevonden en heel af en toe werd in een droom mijn meest ernstige probleem ook verhelderd, een probleem waarvan ik me nooit bewust was dat het bestond!
Maar hoe hard ik ook probeer om na het ontwaken zo'n belangrijk, gewichtige, alles verklarende droom te onthouden, hij verdwijnt steevast als water uit een bad zonder stop en wat ik ook probeer, er blijft niks van over.
Het was maar een droom....
En nu ga ik ontbijten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten