Nu woon ik dus in Made. Deze week heb ik eindelijk een beetje tijd gehad om het dorp te herontdekken. Ik kende het hier namelijk al, want de eerste twintig-en-nogwat jaar van mijn leven woonde ik hier een dorpje verderop. Made had toen al een regiofunctie (sorry, ik heb zo gauw geen beter woord bij de hand)
Het is toch wel een geinig dorp. Erg plattelands, duidelijk minder stads dan Prinsenbeek maar toch meer mijn 'roots'. Ik ben van oorsprong een bijna-boerentrieneke. Mijn ouders hadden zelf geen boerderij, maar het scheelde niet veel. Mijn moeder is de dochter van een agrariër en mijn vader was een boerenzoon die nooit ver van zijn oorsprong is afgedwaald.
Dat vind ik niet erg. Koeien zijn lieve beesten, hun poep ruikt helemaal niet vies en weet je dat het een superlekker gevoel is om met blote voeten in een verse koeienvlaai te stappen? Lekker warm en smeuiïg...
Hier op het dorp kom je niet veel koeienstront tegen op straat. Dat mag niet meer, geloof ik. Vroeger toen de Marktstraat nog 'Mèrtstroat' heette, kon je nog wel eens een boer met zijn veestapel over het dorp zien lopen. Meestal liep er dan nog een mens of wat mee want koeien lijken heel gedwee, maar dat zijn ze niet. Ze moeten soms aangespoord worden, soms juist het tegendeel. Daar is menskracht bij nodig. In Amerika hebben ze daarvoor Cowboys uitgevonden, hier waren dat gewone boerenmensen, niet eens koeienhoeders. Hullie liepe gewòòn te koeie stouwe.
De mèrt is nog wel elke woensdagochtend in de Marktstraat en ze proate nog altei stikplat mè mekoar. Kwies bekáánt nie mir dè't ken...En nu stop ik met plat typen, niet in de laatste plaats omdat het niet meevalt om Mades dialect te praten in plaats van Bredaas.
Toch een behoorlijk verschil.
Wonderlijk, dat wel.
Dat verschil, bedoel ik.
Op zulke momenten merk ik dat ik best veel avonturen heb mogen beleven. De dingen van ooit zijn niet meer vanzelfsprekend en het vanzelfsprekende van nu is opeens een groot wonder.
Net zoals de herhalingen die de geschiedenis voor me uitrolt.
Ik bedacht me gisteren dat ik in 1961 geboren ben in een huis met nummer 5. Daar heb ik pakweg twee jaar gewoond om daarna te verhuizen naar een huis met nummer 20.
ongeveer 50 jaar later ben ik herboren in een huis met nummer 5.
Daar heb ik ruim twee jaar gewoond en nu woon ik op nummer 20.
Dat vind ik toch een prachtige uitnodiging om dit voorjaar, zodra de zon schijnt, lekker op blote voeten door een wei vol koeien te gaan lopen.
Omdat de eerste stap van een lange reis niet al te willekeurig hoeft te zijn.
The best shit is Made in Noord-Brabant.
No shit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten