Vorige week was ik nog heel blij met het idee dat ik nu helemaal klaar zou zijn met ‘ombouwen’, maar die blijdschap mag ik nog een weekje of twee uitstellen.
Misschien hangt het in de lucht, is het mijn karma, of gewoon een tegenvaller of gewoon iets waar een gemiddelde sterveling niet zoveel invloed op heeft. In elk geval is het deze week al twee keer gebeurd dat iets gewoon niet gebeurd is. Eerst was er woensdag een training. Tot mijn eigen vreugde was de reis erheen een vlekkeloze onderneming. Alle bussen en treinen reden braaf op tijd, mijn chipkaart gaf geen problemen en , nouja, het was gewoon geweldig!
Maar de cursisten lieten het ruimschoots afweten….. Dus was het beter om dan de cursus maar af te lasten. Jammer, maar niet erg. Nu kon ik me tenminste nog in alle rust en vrede voorbereiden op de operatie die voor donderdag gepland was.
En donderdag was ik er helemaal klaar voor. Ook die reis verliep geweldig. Ik had een lift naar Amsterdam tot vrijwel voor de deur van het ziekenhuis en ik was daar meer dan ruim op tijd: Al voor 8 uur terwijl ik me pas om half elf hoefde te melden op de afdeling.
Ik heb nog rustig een kopje thee gedronken en een beetje zitten dutten in de kantine bij de ingang van de poli en ik kwam helemaal kalm en mentaal hartstikke klaar voor de operatie aan op de afdeling. Na de intake en de bloeddrukmeting kreeg ik een bedje toegewezen en daar kroop ik in. Ik heb niet meer geslapen want ik had een hele gezellige kamergenote en dus deden we babbelen.
De planning was dat ik om ongeveer halftwee geopereerd zou gaan worden. De dokter kwam rond elf uur aan mijn bed, samen met de zaalarts en een anesthesist en nog iemand om even te vertellen wat me te wachten stond. Bij dat gesprekje liet de dokter weten dat het waarschijnlijk wat later zou worden.
Geen probleem, want ik had verder toch geen plannen. De zuster kwam ook nog langs met een kalmerend pilletje. Kwestie van protocol, volgens mij geen noodzaak, en daarna nog babbelen en wachten.
Het werd één uur, halftwee, kwart voor twee en om twee uur zei ik voor de grap dat er nu maar eens wat moest gebeuren, anders wilde wel heel graag wat eten.
Misschien was dat een grapje te veel. Ik had namelijk al eerder een paar bijdehante opmerkingen gemaakt en soms vergeet ik dat mijn grapjes vaak erg serieus lijken. Misschien had de dokter begrepen dat ik echt heel erg tegen de operatie op zag en misschien geloofden ze ook dat ik niet helemaal goed had begrepen wat voor ingreep me te wachten stond, in elk geval stond om een paar minuten over twee de dokter met de zaalarts en de anesthesist en de assistent aan mijn bed om te vertellen dat de operatie niet door kon gaan. Iets met andere ingrepen die uitliepen en een besluit van hogerhand om ‘mij’ dan maar te schrappen voor die dag.
Misschien kwam het door het kalmerende pilletje, maar ik nam het heel sportief op. Ik kreeg een lunch en ik was vrij om te gaan. Om iets over vier stond ik weer bij de auto waar ik mee was gelift naar Amsterdam, klaar om terug naar huis te gaan.
Vrijdag sliep ik uit en daarna wilde ik lekker op het gemak allerlei dingetjes in miojn huisje gaan doen die ik nog steeds moest doen, maar waar ik nog niet aan toe was gekomen. Maar het ging heel slecht, eigenlijk. Misschien was ik gewoon heel moe vanwege de drukke weken die ik nu achter de rug heb. Misschien was het de teleurstelling vanwege de operastie die niet door was gegaan of misschien was het de uitwerking van het kalmerende pilletje, maar ik had best een rotdag. De klusjes die ik deed lukten niet, mijn humeur was beneden nul en aan het eind van de middag kon ik alleen nog maar huilen.
Ik vond het echt heel erg dat dfe operatie niet was doorgegaan, dat ik nog niet klaar was met het hele verhaal. ik weet heel goed dat dingen niet altijd lopen zoals je hoopt, ik weet ook dat het niet helpt om boos te worden om dingen waar je geen invloed op hebt, ik weet ook dat het geen zin heeft om te treuren om dingen die gebeurd zijn maar ik weet ook dat teleurstelling best pijn kan doen.
Maar dat was gisteren. Vandaag is een nieuwe dag. Vandaag wachten andere dingen die ik kan doen en laten. Het is mooi weer en ikmoet nog even bij deze en gene op bezoek, dus lekker buitenspelen.
En de dokter heeft plechtig beloofd dat ik over twee weken de allereerste ben op het lijstje, dus dan moet het echt gaan gebeuren, dan mag ik echt een punt zetten achter het gedoe.
Ik kan het bijna niet geloven……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten