Zondagskind

Iemand heeft mij eens een 'typisch Zondagskind' genoemd. Soms geloof ik ook echt dat het zo is.
Als ik mezelf nu zie, ben ik blij en tevreden. Ik ben blij dat ik leef, ik zie volop uitdagingen om me heen en de dingen lijken steeds beter te lukken.

Het fijnst van alles wat me beter lukt, is misschien wel om eerlijk en integer met mezelf om te gaan en te merken wat een enorm geschenk het aan mezelf kan zijn om eens géén rekening ye houden met wat een ander van me wil.
Zo heb ik gisteravond laat definitief NEE gezegd tegen een amateurmusical. Ik weet niet waar ik het meest moeite mee had, met Amateur of met Musical. ik werd er echt ziek van. Bijna even erg als vorig jaar, toen ik me ook al om had laten praten, toen ik helemaal geen 'nee' had durven zeggen tegen drie weken iets doen wat ik met heel veel pijn en moeite achter me gelaten meende te hebben, namelijk 'mannetje spelen'.

Nu leek het er eerst op dat ze begrepen hadden dat mannetje spelen me heel veel pijn doet, maar puntje bij paaltje was het voor hun kennelijk toch het gemakkelijkst om over me heen te walsen en net te doen of Carine in feite niet bestaat.
Toen ik dit aan een vriendin vertelde vroeg ze heel verbaasd of ik weleens boos word.
Ik geloof het wel, maar de angst om de ander te kwetsen zit te diep om mijn emoties zomaar op de loop te laten.
Maar reken maar dat ik boos was. Ik vrat mezelf op. Ik vrat mijn leven op. Alles wat ik belangrijk vind om te doen, bleef liggen of kostte me gewoon heel veel moeite. Ik begon te twijfelen aan mezelf en aan de weg die ik volg.
Ik durfde niet eens te bellen om te zeggen dat ze met zo'n respectloze manier van doen het niet verdienen dat ik ook maar de schijn van aandacht aan ze besteed, dat ze van mij dood mogen vallen, dat ik hun en hun minne spelletjes verafschuw vanuit het diepst van mijn wezen.

Nu begrijp ik opeens de ex-operazangeres die ik een poos geleden sprak. Zij heeft haar carriëre afgebroken en gekozen voor een beroep waar geen noot muziek aan te pas komt. Niet omdat ze muziek is gaan haten, maar omdat ze te vaak mensen tegenkwam in 'het wereldje' die helemaal geen prettige personen zijn.

Ik ben dit soort streken ook al zo vaak tegengekomen, maar ik heb ze, soms met met moeite, kunnen overleven. Domweg omdat ze me niet in mijn wezen raakten.
Dit keer was het anders. Dit keer kon ik kiezen voor mezelf, voor mij, voor IK.

Heerlijke keus. ik leef weer.

Als extraatje is vandaag mijn begeleiding afgerond. Ik had de liefste, de beste, de mooiste begeleider van de wereld. Ik zal haar missen.
Maar daar staat tegenover dat ik vanuit de organisatie waar ik bijna twee jaar van mijn leven op heb mogen steunen, het aanbod heb gekregen om anderen tot steun te zijn. Wat een immens blijk van vertrouwen en waardering. Dank jullie wel!

Ik voel me soms echt een zondagskind.

Als ze dáár maar geen musical over maken. Ik draai ze persoonlijk de nek om. De Griezels!!