Zaterdag

Hoe bedenk ik zo'n kopje: 'Zaterdag' en dat op zaterdag. Applaus voor mezelf!
Straks ga ik in de stad schreeuwen. Nou ja, solidair zijn. Ik ben namelijk niet zo schreeuwerig. Bovendien wil ik een beetje voorzichtigjes doen met mijn stemmetje, het bromt namelijk nog steeds.

Verder zit ik heel erg te twijfelen over mijn lidmaatschap van een internet-lotgenoten-praatgroepje.
(niet schrikken: Ik ben lotgenoot maar bij tijden geniet ik ontzettend van mijn lot)
Degene die dat beheert is namelijk niet 100% stressbestendig. Ze is in de voorbije jaren meer dan eens met hartklachten uitgevallen en wat ik nu zie gebeuren lijkt wel heel erg op andere keren. Ik zou er haast iets onder durven verwedden dat deze dame de komende kerst in bed door moet brengen, al dan niet in een ziekenhuis.

Nadeel van haar toestand is wel dat het forum niet meer is wat het had kunnen zijn. Af en toe lijkt het wel of Basil Fawlty de boel runt. Er wordt niet meer gemodereerd, er wordt gecensureerd. Berichtjes die ik gepost heb zijn opeens zonder nadere uitleg verdwenen, de boel gaat te pas en te onpas op slot of is zomaar tijdelijk uit de lucht en ik durf bijna niks meer te schrijven want alles wat niet past in het wereldbeeld van Basil Fawlty is 'fout'.

Het is voor mij niet de vraag of ik nog lid wil blijven, het is voor mij een kwestie van wanneer ik daar vertrek. Misschien vandaag nog wel.....

Maar verder gaat het goed met me, hoor. De afgelopen twee weken waren behoorlijk pittig maar ik vind zelf dat ik me er goed doorheen geslagen heb. Ik ben wel heel erg moe, maar het is nu weekend dus ik hou het kalm en rustig. In elk geval een beetje bloggen, want het was even stil hier. Mijn otobio ligt alweer een paar daagjes stilletjes te sudderen. Dat was namelijk één van de moeilijke dingetjes in de voorbije weken: Als je gaat graven in je verleden ontdek je weleens iets wat allerlei emoties oproept. Misschien is mijn leven wat meer bewogen dan dat van veel anderen, dat weet ik zo niet, maar er waren wel wat momenten die destijds te heftig waren om echt helemaal door te laten dringen. Als het dan gaat om een serie gebeurtenissen heb je later opnieuw een momentje nodig om het allemaal eens rustig te verwerken. Daar ben ik dus tot en met vorig weekend zoet mee geweest.

Deze week was gewoon druk. Lange dagen, intensieve dagen, vermoeiende dagen, spannende momenten en dan heb ik nog steeds het gevoel dat er best weinig gebeurt in mijn kleinschalige leventje.

Het meest indrukwekkende was het weerzien met een stel ex-collega's. Hun reacties waren zo hartelijk en lief. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het met me doet, maar ik voel me er helemaal warm door van binnen.
Het meest emotionele was deze week voor mij de eerste fysieke voorbereiding op de operatie (waar ik nog meer dan een jaar op moet wachten) die er hopelijk voor gaat zorgen dat ik me niet mismaakt meer voel.

Maar nu ga ik eerst de stad in: Schreeuwen om cultuur.
De zon schijnt, dus het wordt vast prachtig!