Changes

Oplettende lezers hebben het misschien al gezien of je wist het al, maar ooit leefde ik als jongetje. Later als man en een jaar of wat geleden kwam ik erachter dat ik dat niet kon. Ik weet niet hoe het zit, volgens sommige geleerden zitten er verschillen tussen hersens van jongetjes en meisjes en dan zou ik meisjeshersens hebben.

Om het heel plat te zeggen: "Tussen  mijn oren ben ik een wijf".
Of dat het enige is waardoor ik me zo onprettig, later ongelukkig en uiteindelijk doodziek ben gaan voelen in het leven wat ik probeerde te leiden als man, weet eigenlijk niemand. Onderzoek is nog volop gaanden, maar omdat er in verhouding heel weinig mensen zijn met hetzelfde ongenoegen als ik, is er voor de geleerden niet veel onderzoeksmateriaal voorhanden, dus het gaat nog een poos duren eer ze kunnen verklaren wat er allemaal een rol speelt in deze wonderlijke toestand.

Omdat ik besloten heb om niet meer te doen aan 'stel dat' en ook niet meer aan 'wat als' ga ik zo min mogelijk speculeren. Hier en nu is wat ik heb.
Daarbij heb ik ook het geluk gehad om eens dieper in de wereld van Esoterie te kijken en meteen ook wat meer in contact te komen met ziekten waar je niet tegenop kunt.
Tegenwoordig is mijn God het leven zelf en daarbinnen kom ik al zoveel bovennatuurlijke toestanden tegen dat ik me afvraag waar lieden die in 'iets ergens boven' geloven nou toch voor proberen te vluchten?

Maar dat is niet mijn punt. Ik begon iets te vertellen over verandering. Mensen die mij al heel lang kennen vinden dat ik veranderd ben, dat ik een grote stap genomen heb. Misschien vinden ze dat ik gek ben, of zielig of juist heel dapper.
Ik vind zelf dat ik alleen maar datgene doe wat nodig is om het beste van mijn leven te maken. Diep van binnen ben ik niet veranderd. Wat ik zie als ik alles loslaat en mezelf bekijk, zie ik Mijzelf. Als ik alle eigenschappen samen vat tot één begrip, noem ik mezelf Levenslustig.
Ik hou van het leven.
De keuze die ik een paar jaar geleden voor me zag was sterven of opnieuw gaan leven. Opnieuw, want heel veel van de dingen die ik als jongen en als man deed, zijn na-aperij. Er was niet heel veel eigen aan wat ik deed en hoe ik leefde. Ik probeerde te zijn als de mannen om me heen en deed hen na.
Nu ben ik dat allemaal opnieuw aan het beschouwen. Soms raak ik helemaal de kluts kwijt, maar ik kom er helemaal doorheen.
Ik noem het geen veranderen, ik noem het verwerkelijken. Sinds een paar jaar ben ik bezig te worden zoals ik me werkelijk voel. Dat is niet het leukste wat je als volwassen mens kunt doen. Het doet soms meer pijn dan ik kan beschrijven, maar achter elke donkere dag schijnt de zon iets helderder als voorheen en zolang ik eerlijk ben tegen mezelf en vertrouw op mijn levenszin is het heel goed vol te houden.

Ik probeer momenteel te leven met de dag. De weg duurt nog minstens drie jaar en daar probeer ik niet te veel aan te denken, want dat is nog behoorlijk lang. Toch kan ik het niet laten om me stilletjes af te vragen of de levenslustige IK die in me zit uiteindelijk net zo krachtig en helder aan de oppervlakte komt.

Ik hoop het voor jullie, want ik ben in werkelijkheid een heel fijn mens.

Boelveel liefs.

Carine XX