Ook dat is iets wat zomaar kan veranderen: De klank van je stem. Dat is bij mij nu heel erg aan de hand. In deze tijd van het jaar komt het namelijk nog wel eens voor dat mijn luchtwegen een beetje ontstoken of een beetje geïrriteerd raken. In de Medische volksmond heet dat: "Een verkoudheidje".
Op zich zou geen drama mogen vinden dat mijn stem veranderd is want ik was in de afgelopen maanden namelijk al heel druk onder professionele begeleiding in de weer om mijn verbale klankbeeld drastisch aan te passen aan mijn uiterlijke verschijning.
De kwestie is namelijk dat mensen die me zien keurig 'mevrouw' tegen me zeggen, maar mensen die me niet zien en wel horen, aan de telefoon bijvoorbeeld, noemen me 'meneer'.
Met een duur woord heet dit verschijnsel 'Genderdysfonie'. In gewone mensentaal heb ik gewoon een rotstem. Voor een man is er misschien goed mee te leven, maar voor mij dus niet. Daarom ben ik ermee aan het werk gegaan. Ik heb heel veel oefeningetjes geleerd om de toonhoogte naar boven bij te stemmen. Ik ben nog steeds bezig om me een vlotte, heldere articulatie eigen te maken en met meer melodie te leren spreken en vooral om de brom uit mijn stem te halen.
En nu lijkt alles weg. Ik brom, ik mompel en ik kan wel huilen als ik mezelf hoor.
Oefenen helpt momenteel niet. Al ga ik heel voorzichtig en zorgvuldig met mijn stem om, na een kwartiertje doet mijn hals pijn. Het schroeit en het brandt.
Dus ik doe maar kalmpjes aan. Geen praatjes voorlopig. Dan maar wat meer schrijven.
Op mijn blog, bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten