Avondje uit

Ik ben een beetje soort van verliefd.
Op mezelf.
Gisteravond heb ik namelijk zo'n ontzettend fijne avond gehad en dat heb ik helemaal zelf voor mezelf bedacht en geregeld. ik heb vandaag nog heel de dag na lopen soezen, zo heerlijk!

Ik was naar het theater, datzelfde theater waar ik zoveel jaar geleden elke dag als technicus te vinden was.
Maar gisteren was helemaal nieuw voor me. Ik was namelijk nog nooit eerder als vrouw alleen naar het theater geweest. Ik was ook nog nooit naar een opera geweest.

Een leuk radio interview met Karin Strobos, een aansprekende recensie en het idee om iets bij te wonen waar ik niets vanaf weet, waren voor mij de redenen om naar 'Der Rosenkavalier' te gaan.

Ik was heel de dag toch wel een beetje nerveus en toen ik mezelf aan het mooi maken was voor mijn deftig avondje uit, was ik net zo nerveus als de eerste keer dat ik Helemaal Prachtig de wijde wereld betrad.

Omdat ik ruim op tijd van huis was vertrokken had ik nog alle tijd om met een kopje koffie de sfeer in de foyer op me in te laten werken. Hoe knap is het, om een ruimte die zo groot en ruim is, toch intiem en geborgen te laten zijn, wat een wonder van architectuur. Natuurlijk heb ik me ook heel erg vermaakt met mensen kijken. Als je me nu vraagt wat voor soort mensen van opera houdt, zal ik zeggen: "Alle soorten".
Jong, oud. Van Stand of volks. Smaakvol gekleed of  niet-kunnen. Ze waren er allemaal.

Ik had een plekje in de loge. Heerlijk ruim en weinig drukte, zo'n plekje waar je lekker je schoenen uit kunt doen en met gestrekte benen heerlijk ontspannen kunt zitten zonder dat iemand hinder van je heeft en ik had ook helemaal geen hinder van anderen. Het enige nadeel, waardoor het een heel goedkoop plekje was, is dat ik een groot deel van het speelvlak niet kon zien, maar daar stond tegenover dat ik in de orkestbak kon kijken. Ik zat recht tegenover de harp, dat prachtige sprookjesachtige instrument.

En de voorstelling? Het was heerlijk om daar te zitten, om het gewoon te laten gebeuren. Niet gehinderd door te veel kennis van zaken. Voor mij was het een avontuur waarbij ik ogen en oren tekort kwam. Ik werd lekker niet afgeleid door de geluidskwaliteit, het lichtplan, taalgebruik, changementen of de mise en scene.
Ik was echt uit!
Wat me wel opviel was een heel mooi orkest. Fijne stemmen. Heel veel luistergenot. Verwondering ook: Hoe kun je -goed- zingen als je plat op je rug ligt? Is het niet vreselijk inspannend om steeds in een on-eigen houding te staan en te lopen en ondertussen toch je stem helemaal te blijven gebruiken? Alles kwam op mij heel logisch over. Nergens haperingen of gekunsteld. Heel de avond een glimlach op mijn gezicht. Heerlijk!

Mijn eerste spontane gedachte na afloop was: "Ik kan me absoluut voorstellen dat mensen helemaal idolaat kunnen zijn van opera!"

Bij het kaartje zat een consumptiebon. Daarvan heb ik mezelf een witte wijn getrakteerd, even een beetje zondigen. Nagenieten.....

En nog steeds.
Beetje verliefd op mezelf, op Octavian, Marschallin, Sophie, Baron Ochs...............