Regen en zonneschijn wisselen elkaar af. Dat heb ik weleens horen zeggen. Jullie misschien ook, in een andere vorm waarschijnlijk, maar dat maakt niet uit.
Welk van de twee het vervelendst is, valt niet altijd met zekerheid te zeggen. Dat ligt aan... euhm... Dingen... Zaken... Toestanden en gedoe.
Mijn verdrietige bui is over. Dat werd ook hoog tijd: Drie weken malaise is best hard werken om doorheen te komen. Waar dat nou precies door kwam? Misschien de tijd van het jaar, dit is het jaargetijde waarin mijn vader stierf en afgelopen weekend zou een man met wie ik vrij intensief ben opgetrokken 64 jaar geworden zijn. Hij is een paar jaar geleden nogal dramatisch aan zijn einde gekomen.
Misschien dat ik dan toch onbewust en ongewild in het gevoel van verlies ben gevallen. Door dat gevoel raakte er iets van slag wat hormonen betreft en voor ik het wist zat ik vreselijk droevig te wezen met een snoet vol pukkels op de koop toe.
De betere bui duurt alweer een week. Ik heb in die week behoorlijk veel dingen gehoord en geleerd. Het was eigenlijk een hele wonderlijke week. Zo'n week waarna je tegen jezelf zegt: "Ik ben gegroeid!"
Misschien zou ik iedereen die iets heeft bijgedragen moeten bedanken, maar zouden al die mensen snappen wat er aan de hand is?
Ach laat ik de grote lijn gewoon volgen en iedereen die dit leest of dit kent van horen zeggen gewoon bedanken.
"Bedankt allemaal! Ik ben heel blij met jullie! Ja, jullie allemaal! Dikke kus van mij, jullie zijn lief!"
Asjeblieft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten