De blog die ik nu wil schrijven, zou moeten gaan over het goede gevoel wat ik de laatste tijd heb. Nee, niks euforisch. Geen manisch gevoel van Dikke Pret. Gewoon het besef dat 'het glas halfvol is'. Soms nog veel sterker: "Eén druppel is genoeg om te zorgen dat het glas niet leeg is".
Ik vind het nu best gek om te weten dat ik eigenlijk een heel leuk leven had zonder dat ik me echt gelukkig kon voelen. Ik heb dan ook helemaal geen heimwee naar dat leven, maar er zijn wel heel veel onderdelen van toen waar ik nu naar terug verlang.
Ik durf nu te verlangen en van het verlangen een streven te maken. Het oordeel van anderen is me nu minder waard dan mijn eigen waarde. Mijn gevoel voor eigenwaarde.
Daar komt het goed gevoel door. Ik leef nu mezelf. Niet meer alsof ik zolang op het plekje van een ander zit.
Om dat te bereiken heb ik keuzes gemaakt, soms hele moeilijke. Op zeker moment was het net alsof ik degene die ik jarenlang 'IK' heb genoemd, op een hele wrede manier heb doodgemaakt.
Het schuldgevoel, het verdriet en nog het één en ander waren heel echt en pijnlijk, maar er bestond geen andere weg. Waarschijnlijk zou ik nu helemaal niet meer leven als ik dat niet had gedaan.
Ik heb het niet alleen gedaan. Allerlei mensen hebben geholpen, sommigen meenden me te kunnen helpen, maar als ik twijfelde liet ik hun hulp niet toe. Ik heb geen spijt van de afstand of de afwijzing die ik me veroorloofd heb. Degenen die ik wel heb toegestaan zich met mijn lichaam en mijn geest te bemoeien, hebben dat heel goed gedaan: Ik ben tevreden.
Op dit moment ben ik het meest dankbaar om hoe geestelijk gesterkt ben, vooral in de afgelopen twee jaar.
Degenen die me daarin gesteund en begeleid hebben heb ik in mijn hart gesloten. Ik heb heel veel van ze geleerd en veel van de levenslessen die zij bewust en onbewust aan mij geleerd hebben, zullen nog lang doorwerken. Daar ben ik heel erg dankbaar voor en het inspireert mij om het mooiste uit mezelf te halen.
Bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten