Kaatje is moe. Misschien komt het door de koffie? Maar het is zo lekker: Anderhalf theelepeltje oploskoffie in een mok, beetje suiker naar smaak en dan kokend hete melk erop. Hmmmmmm, zo lekker. 's Avonds als de dag gedaan is met mijn boek op schoot, radio aan. Lekker warm, lekker lekker. Er zit wel cafeïne in. Lig ik daardoor zo lang wakker, te draaien in mijn bedje? Koude kieren om me heen. Zus draaien, zo draaien en als mijn holletje eindelijk warm is en helemaal goed om me heen past klappert buurman keihard met een deur. Boem!
Wakker!
Weer van voor af aan zoeken naar een plekje in mijn bedje waar de slaap en ik saampjes passen.
Dus dan zit ik overdag en ben moe. Moe als toen Pfeiffer me te pakken had. Moe als werk ik veel te hard. Moe als heb ik een leven geleefd waar ik nog lang niet klaar mee ben. Moe van medicijnen misschien?
Ik word soms moe van het moe zijn. Ik wil zoveel, zo enorm veel. Er is van alles in de wereld waar ik bij wil horen: Mooie dingen, prachtige dingen, fantastische dingen. Als ik zie, hoor en voel hoe mooi iets kan zijn, waarom kan ik daar dan niks mee doen???
Moe. Te moe om gewoon tegen de kunstenaars te zeggen dat ze mooie mensen zijn, dat ze mooie dingen maken: Muziek waar ik van ga glimmen. Belden waar ik graag bij sta. Foto's of schilderingen waar ik mijn oogjes vierkant op staar. Zo mooi, zooooo MOOI!
En er is vast nog veel meer. Ik zou zo graag meedoen, dingen doen voor mensen en met mensen die de wereld zo ongelofelijk mooi maken.
Maar ik ben te moe.
Total Kaputt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten