Er stond iets op stapel en dat hield me heel erg bezig. er moest zo het één en ander voorbereid worden, een boel vooruitgedacht en gepland. Allemaal heel praktisch en weinig ruimte om mentaal klaar te zijn, dacht ik zo.
Maar kun je je wel voorbereiden op iets wat je nog nooit gedaan hebt?
Als ik nu de stappen nog eens langsloop, merk ik dat het voor mij opeens heel moeilijk was zodra ik niets meer zelf kon doen, alleen maar lijdzaam afwachten. Letterlijk stil blijven liggen en al het werk van daarvoor laten bezinken. Wat is dat moeilijk.
Voorheen was er altijd wel iets te doen: Bellen, mailen, ergens aankloppen, iets kopen, dingen bekijken, zoeken op internet, zelf iets maken..........
Heerlijk druk-druk bezig zijn. Plannen hoe en wat, prioriteiten stellen en dat allemaal weer omgooien omdat er nog meer is in de wereld dan mijn queeste.
En toen was alles gedaan. Ik kwam bij uit de verdoving en mijn taak was letterlijk: Stilligen en helemaal niks doen.
Om razend te worden. Het lijf heelt zichzelf. Wie is er nou de baas?
Daar lag ik en mijn diepste wens, alles waar ik een heel leven tegen alles in heb geloofd dat ik het ooit mee zou maken was opeens echt en ik kon niks anders doen dan liggen en dat was het.
Is dit het om bij nul te beginnen?
Ik denk het.
Alles heeft een begin en Niets is moeilijker dan alles.
Ik geloof dat ik nu gevoeld heb wat Niets is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten