Reïncarnatie

Ik beschouw mezelf niet als spiritueel. Soms denk ik wel na over leven en dood, of er na de dood nog iets is en hoe belangrijk dat is. Het idee is wel aantrekkelijk, zeker zoals het door sommige stromingen wordt voorgespiegeld: Een heleboel rust...

Maar het is nu ook bijna kerst. We zitten nu tussen de winterzonnewende en kerstmis in. Dat geeft me toch wel een bepaald gevoel. Als er al een sterfelijke en een spirituele wereld bestaan, zijn dit van die dagen waarop dat heel aannemelijk is.
Er hangt iets in de lucht, zal ik maar zeggen.

Voor mij is dit een heel bijzondere kerst en een bijzonder oudjaar.

Ik ben niet iemand die het leven probeert te verklaren aan de hand van dingen die niet hier en/of nu gebeuren. Als er een geestenwereld is, zal dat misschien best zo zijn, maar tot nu toe heb ik nooit dingen beleefd of gezien die duidelijk paranormaal te noemen zijn, dus ik hou me daarover op de vlakte...

Toch gebeuren er weleens dingen dit op zijn minst wonderlijk te noemen zijn. Soms mag het 'toeval' heten of 'deja vu'. Of gewoon een bijzonder gevoel, maar vaak is daar een hele simpele verklaring voor.

Neem nou deze dagen: Ik heb de afgelopen jaren een heel ongewoon, indringend proces doorgemaakt en ik ben nog herstellende van de meest ingrijpende gebeurtenis uit dat proces.
Het was niet voor niets allemaal, ik voel me er echt veel beter door. Maar ik merk op dit moment heel goed hoe ingrijpend het allemaal was en hoe vreselijk zwaar het soms is geweest.
Ik voel nu ook dat het nog wel even zal duren eer ik helemaal gewend zal zijn aan de gevolgen van wat er met me is gebeurd.

In zekere zin ben ik gereïncarneerd. Ik heb een leven afgesloten, voor zover dat kan, en waar het één eindigt, begint het ander, anders zou ik er niet meer zijn om dit blog te schrijven.

Maar ik ben niet gestorven, dus ook niet opnieuw als klein kindje geboren, mijn leven loopt gewoon door. Mijn verleden blijft van mij, ook al had ik tot voor kort altijd het gevoel dat ik per ongeluk op de plek van iemand anders zat.
Een enkele keer was het zelfs zo, dat ik mijn dromen en mijn levende herinneringen moeilijk uit elkaar kon houden, want het was allebei even werkelijk of onwerkelijk.

En vanavond zat ik in een boek te lezen wat speelt in de tijd dat ik een kind was in een plaatsje wat lijkt op het dorp waar ik ben geboren en opgegroeid. Zo'n boek prikkelt mijn geheugen en al lezende wist ik opeens helemaal niet meer wat ik nou echt heb meegemaakt. Ik kreeg heel sterk het gevoel dat mijn dromen vanavond definitief eindigden. Een deel ervan is afgelopen en verdwenen als een kaars die is opgebrand en uitgedoofd. Andere dromen zijn uitgekomen, die zijn nu werkelijkheid en het  is heel raar om te bedenken dat die dingen niet zo lang geleden nog onmogelijk waren.

Ik heb gehuild. Het afscheid wat ik moest nemen van een deel van mijn jeugd en mijn verleden doet toch pijn. Ik ben blijkbaar toch een beetje dood gegaan.
Vanavond was ik voor mijn gevoel bezig een kistje te timmeren en te schuren en te politoeren, voor het kind wat ik niet kon zijn. Daarna heb ik een gat in de grond gegraven en nu leg ik dat kind in het kistje en straks stop ik het onder de grond op een plek die ik alleen ken.

Het betekent niet dat ik afscheid neem van mijn jeugd, want al heel lang was er een kind wat ik niet mocht zijn. Zij zat ergens diep verborgen op een donkere plek die ik alleen kende.
Nu is ze niet meer verborgen. Zij neemt de plek in van dat kind waarvan ik niet goed weet of ik het al die jaren gedroomd heb.

Misschien ben ik vanavond gereïncarneerd, ik voel me wel wat ongewoon, zal ik maar zeggen.
Het kan best zijn dat dit gevoel ontstaan is door hormoonschommelingen, emoties en vermoeidheid. Het ziet er in elk geval naar uit dat ik erg hard gewerkt heb om zover te komen.
Het is ook echt waar dat ik me nu niet meer degene voel die ik heel lang was.
Ik vraag me af of ik nu pas echt ga veranderen, want nu is daar blijkbaar alle ruimte voor.

ik zal vast nog wel eens teruggaan naar de plek waar ik het kind wat ik niet kon zijn heb begraven, maar ik kan het nooit meer terug halen.

Het is goed zo. Dit is iets waar ik naar verlangd heb. Ik moest het oude loslaten om het nieuwe toe te kunnen laten.
Nu hoef ik niet meer te doen alsof.

De komende dagen ga ik dit gevoel laten bezinken en verwerken. Het is niet erg, het moet gebeuren. Als het over is, sta ik weer met mijn voetjes op de grond en ga ik weer heel hard aan het werk, want het leven roept me. Ik wil nog een hoop doen!