Als je heel lang je leven gedeeld hebt met iemand die opeens weg is, blijf je niet alleen zitten met allerlei gevoelens en herinneringen, maar ook met een hoop spullen.
Ik weet niet hoe andere mensen daarmee omgaan, maar ik merk zelf dat ik er heel moeilijk afstand van kan doen: Zijn computer, Zijn gereedschap, Zijn hobbyspulletjes....
Het is best veel en ik gebruik het eigenlijk niet of niet meer, maar toch vind ik het moeilijk om al die dingen die zoveel jaar een belangrijk deel waren van het decor waarin ik leefde, zomaar af te danken.
Ik ben al druk bezig geweest met opruimen, vind ik zelf, maar er staat nog steeds een halve schuur vol rotzooi waar ik een heel zwaar gevoel bij krijg als ik er naar kijk. Allemaal 'mannenspeelgoed'.
Er zit best veel tijd en geld in. Er is heel veel aandacht aan besteed om al die spulletjes te verzamelen en nu vraag ik me heel sterk af: "Met welk doel?"
Wat zocht ik eigenlijk als ik zat te prutsen en te prullen met al die dingen waar ik diep in mijn hart helemaal niks van begreep?
Ik probeer die spullen nu in het rijtje te zetten van de mensen waar ik me, zeker in de afgelopen jaren, op heb verlaten, maar die me niks geboden hebben. Lieden die wel honderd keer tegen me riepen dat ze me zouden helpen, maar nooit tijd voor me hadden als het erop aan kwam.
Ik heb die mensen veel te veel tijd en ruimte gegeven. Veel te veel kansen om mij te gebruiken, zelfs te misbruiken (niet seksueel, hoor) want ik was altijd veel te aardig.
Misschien helpt het als ik al die rommel gewoon wegdoe met de gedachte dat die spullen horen bij het beeld wat die mensen van mij hadden.
Opruimen als therapie.
Klinkt goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten