Afgelopen zaterdag had Paul de Leeuw een heleboel transmensen in zijn programma. Gisteren zag ik in 'man bijt hond' een transvrouw en komende zaterdag staat zo'n beetje heel de televisieavond op het tweede net in het teken van transdingessen.
Veel mensen verwachten dat ik dat alles vast en zeker met heel veel aandacht en toewijding zal volgen omdat ik (ook) een transgeval ben.
Maar deze week komt al dat nieuws heel slecht uit. In de eerste plaats is mijn tijd niet onbeperkt. ook voor mij zitten er niet meer dan 24 uur in één dag. Niet zo lang geleden heb ik op een rijtje gezet wat ik allemaal omhanden heb en hoeveel tijd elke bezigheid me ongeveer kost. Op de computer heb ik zo'n programma wat je in één keer alles uit kunt laten rekenen zodat er op het moment dat je alles hebt ingevuld onder het lijntje te zien is hoeveel uren per dag ik bezig zal zijn als ik me strikt aan mijn plan houd.
De uitkomst was 27,3 uur per dag en televisie kijken staat nergens in dat lijstje.
Sinds ik die som heb gemaakt zijn er steeds enorm veel dingen tussen gekomen. Ik mocht mijn moeder helpen omdat ze haar arm gebroken had, ik heb heel veel tijd gestoken in BredaPhoto want ik vond dat enorm leuk om te doen en ik ben verhuisd. Dat was heel hard nodig om allerlei redenen. Als laatste ongewone activiteit heb ik ook nog een ziekenhuisopname achter de rug.
Deze week was de eerste week sinds begin juli waarin vrijwel niks in de agenda staat wat niet in het lijstje van 27,3 uur per dag voorkomt. Deze week zou ik dus de draad op hebben moeten kunnen pakken.
Maar dat wil niet erg vlotten. Ik heb last van de nasleep van de operatie. Ik weet niet of het komt door de verdoving, ik was volledig onder narcose, of misschien door de pijn. Die is niet hevig, maar pijn brengt me doorgaans wel uit mijn evenwicht. Misschien is het psychisch, dat durf ik zo niet te zeggen. Maar ik heb dus eigenlijk heel weinig gedaan, deze week.
Vind ik zelf.
Als ik terugkijk heb ik misschien best veel gedaan. Visite ontvangen, op visite gegaan. gewerkt en nog eens gewerkt. Mijn cv. helemaal herzien, da's ook hard werken.
Gisteren was mijn eerste vrije dag, een dag met helemaal niks in mijn agenda en zo is mijn dag ook geweest. Ik kon niks. Ik was zelfs even bang dat ik in een herfstdip zou zitten. Zo erg is het net. Niks depressie; gewoon moe.
Daar ben ik dus klaar mee. Ik ben vaak en lang genoeg moe geweest. Sommige mensen die weten waar ze over praten, raadden me aan om te laten onderzoeken of ik misschien CVS zou hebben.
Dat wil ik niet hebben. Ik wil eerst weten of ik gewoon weer fris en sterk kan zijn als dat monster van een geslachtsaanpassing me met rust laat.
Ik ben dus ook klaar met transdinges, met genderchange. Ik loop er al heel mijn leven mee. Nog voor ik wist wat gender is, had ik er al een probleem mee. Ik ben heel mijn leven met dat probleem bezig geweest. Allang voordat ik durfde te aanvaarden dat ik 'ook zo' ben, wist ik alles van vaginaplastiek en hormoonbehandeling, kende ik de namen an klinieken waar je terecht kunt als je twijfelt over je geslacht. Ik heb de wereld afgezocht naar manieren om te kunnen leven in een verkeerd lichaam zonder daaronder gebukt te gaan.
En niet gevonden.
Van pure ellende heb ik de geslachtsaanpassende behandeling ondergaan. Ondanks alles heb ik er geen spijt van.
Nu wil ik gewoon als vrouw gaan leven. Eerst nog een poosje bakvis zijn, want dat had ik nog niet meegemaakt. Ik zit nu in het stadium van giechelen als een leuke man naar me kijkt, experimenteren met make-up, de neiging om kleertjes te kopen die tè strak, tè kort en tè goedkoop zijn.
Op zich best geinig om mee te maken....
Maar als je boven de vijftig bent... ??
Ik hoef niet meer op televisie te horen en te zien wat ik allang weet en al veel te goed ken. Ik heb geen zin om door de ogen van een televisiemaker/sensatiezoeker naar 'van die omgebouwden' te kijken. Ik ben niet zielig of raar. Ik zie er heel anders uit dan wat de televisiemaker/sensatiezoeker vertoont.
Ik heb ook geen zin om om naar debat op TV te kijken want bij debatten op TV gaat het nooit om de inhoud en helemaal niet om de waarheid. Bij debatten op TV zie ik doorgaans alleen maar mensen die een wedstrijd doen wie 'de grootste' heeft (en de presentator wint altijd).
Ik ga wel kijken naar de documentaire 'I am a woman now', want die gaat over vrouwen als ik die er al heel lang klaar mee zijn. Mensen die je nooit hoort of ziet. Ik hoop dat ik een beetje kan leren over mijn toekomst.
Daar ben ik namelijk nooit klaar mee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten