Bewijs

Eén van de dingen die ik heel graag af wil leren, is anderen te vertellen hoe ze moeten leven.
Dat is verrekte moeilijk, want ik kom uit een cultuur waar het heel gewoon is om anderen te vertellen hoe hullie moeten doen wat je zelf niet kan.
Die gewoonte heerst in alle hoeken en gaten van de Nederlandse cultuur en men doet er volgens mij alles aan om die cultuur in stand te houden.
Misschien doen we dat omdat je je eigen instincten en driften niet in de hand kunt houden, maar die van een ander wel. Die dwangmiddelen zijn heel veelzijdig, soms heel nadrukkelijk en andere keren heel subtiel.

Een blog schrijven met de wetenschap dat je dingen beweert die misschien weleens reacties uit kunnen lokken is er één van. En ik ken er nog wel een paar.

Die wil ik dus niet gebruiken, al vind ik het wel prettig om ze te kennen, want dan weet ik tenminste waar ik op moet letten wanneer ik die middelen niet wil gebruiken.

Misschien ben ik daarom wel psychologie gaan studeren?

Maar aan de andere kant ben ik me er sinds kort heel sterk bewust van aan het worden dat ik eigenlijk al heel mijn leven een grondige afkeer heb van mensen die 'het' allemaal beter weten en ik weet nu ook dat ik nog een grotere afkeer heb van mensen die daar als makke schapen achteraan sjokken.

Ik maak me er niet boos (meer) om, hoor. Maar ik sta soms wel versteld. Neem nou vandaag...
We hebben een crisis (zeggen 'ze') en daardoor kunnen we geen geld meer uitgeven aan leuke dingen (zeggen 'ze') en er zijn enorm veel mensen die thuiszitten zonder werk, die niets te doen hebben, die graag zouden willen werken.....

En dan hoor ik opeens op de Radio dat er ergens in Nederland een helikopter gebruikt wordt om een laagje sneeuw van een schaatsbaan af te blazen??????

Zelfs zonder crisis is dat kunstje met die helikopter al decadent in de perverse zin des woords.

Aan de andere kant stelt dat mij heel erg gerust. Mijn leven is eigenlijk ook erg decadent.
Sommige mensen zullen het ook behoorlijk pervers vinden.
Dat mag.

Maar volgens mij is dat de bedoeling. Ik ontkom er niet aan. Als het anders gaat is het niet meer ik.
Net als een rivier. Zodra die niet meer naar zee stroomt, is het geen rivier meer.

Diep in mijn hart heb ik het altijd geweten. Voor mij is het heel normaal om raar te zijn. Ik ben gewoon een wonder. Dat is ook heel vaak tegen me gezegd en de toon waarop was meestal niet erg kalm.
Ze waren boos, verdrietig, wanhopig, kwaad of op een andere manier gefrustreerd.
Ik heb me weleens ongemakkelijk gevoeld bij zoveel ophef rond mijn persoon, een heel enkele keer zelfs wel beschaamd, maar niet om mezelf, altijd om de gênante vertoning die de anderen ervan maakten.

Nu ben ik eindelijk zover dat ik het plezierige van mijn tegendraadsheid durf te erkennen. Degenen die daar moeite mee hebben vind ik eerlijk gezegd best zielig. Arme mensjes die zichzelf geen fijn leven aan kunnen meten en dat vooral in stand houden door iemand als mij daar de schuld van te geven.

Ik geloof dat deze mensen degenen zijn die menen dat 'maar liefst vijftig' tinten grijs meer kleur aan je leven geeft dan 'slechts drie' basiskleuren.

Als je je afvraagt of ik dit allemaal kan bewijzen, zeg ik : "Nee, natuurlijk niet. Ik heb wel wat beters te doen"

Doe 't lekker zelf. Da's veel leuker.