Neervallen.

Werken tot je erbij neervalt. Wie kent de uitdrukking niet?
Ik moest daaraan denken toen er weer eens ergens een discussie opdook over 'doen wat je leuk vindt'.

Zelf ben ik opgevoed in een omgeving waar 'werken voor je geld' gelijk schijnt te staan aan leed.
Vooral geestelijk leed. Je geeft je vrijheid en je waardigheid voor minstens 40 uur per week op om sentjuss te verdienen. Minstens veertig uur, want je reistijd van huis naar werk en terug mogen ook niet leuk zijn en je bent verplicht naar alle personeelsbijeenkomsten die we heel eufemistisch 'feest' noemen en natuurlijk besteed je ook de nodige tijd en energie aan allerlei bijscholingen en cursussen die je in je eigen tijd moet volgen.

'Goed werk' lijkt helemaal niet meer samen te hangen met prestatie of voldoening. Het lijkt er soms op dat het doel van betaald werk is: Doodongelukkig zijn. Van de veertig uur bijna twintig ur uit het raam staren en bedenken hoe vreselijk je het vindt om te zijn waar je bent. Gelukkig zijn de tijden verandert. Het raam is passé. We hebben nu internet....

Ik hoef daar maar aan te denken en ik krijg overal jeuk. Niet in de laatste plaats vanwege de mentaliteit die daaronder zit. Het gemopper en de afgunst. Het zijn mensen die menen dat iemand die zijn leven besteed aan het verzorgen van paardentochten in de Pyreneeën een 'makkelijk leven' heeft.

Ze willen niet weten dat zo'n leven in de Pyreneeën eindeloos veel zwaarder is dan een leventje op een suf kantoor of in een dood ge-arbo'd fabriek.
Elke ochtend supervroeg op om voor de dieren te zorgen. Stallen uitmesten, giftig onkruid uit de weilanden wieden, omheiningen inspecteren en repareren, Zieke paarden, dode paarden waar je niks aan kunt doen. 10 van de twaalf maanden geldzorgen. Het weer wat veel te vaak tegenzit. Je klanten die lang niet altijd tevreden zijn. De zeurkousen die kennelijk van je verwachten dat je zelf hun reet voor ze afveegt. Leveranciers die te laat leveren, die je op proberen te lichten of gewoon laten barsten....

Die paarden zijn gewoon een voorbeeld. ik heb zelf jarenlang een beroep uitgeoefend wat door heel veel mensen beschouwd wordt als een interessante hobby, maar wat in de praktijk een heel zwaar en veeleisend beroep is. Ik heb meer dan eens aan het eind van een zware dag letterlijk kotsend over een vangrail gehangen, zo total loss kon ik zijn. Nauwelijks in staat om nog thuis te komen. ik heb meegemaakt dat te tijd tussen twee 'werkdagen' net lang genoeg was voor een snelle douche. Ik heb huilend van ellende in de stromende regen gestaan naast de vrachtauto waarmee ik de spullen vervoerde. Muurvast in de modder en geen levende ziel te bekennen die me zou kunnen helpen.
Ik verdiende er geen goud mee, strikt genomen was het zeer zwaar onderbetaald werk, maar ik vond het eindeloos leuk!
Wat het onbetaalbaar maakte was de geweldige sfeer, de eigen verantwoordelijkheid -noem het vrijheid-, elke dag weer de uitdaging om alles in één keer goed te doen, de saamhorigheid, de levendigheid.

En niet in de laatste plaats: De blije gezichten. De voldoening die ik nu nog kan voelen als ik denk aan de eindeloze stromen mensen die mede door mijn keiharde werk een hele leuke avond hebben gehad.

Ik zou het zo weer doen...
Nee, dat is niet waar.
Ik gà het weer doen. Veel te veel uren maken voor veel te weinig geld.
Ik heb dat andere geprobeerd, maar dat kan ik gewoon niet.
Noem mij 'verpest', maar ik geloof niet in een leven wat òf nuttig òf aangenaam is. Zo'n leven lijkt me eindeloos saai. Doods. Zinloos.

Onze pensioenen verdampen. Tegen de tijd dat ik zo oud ben dat ik redelijkerwijs met pensioen zou mogen gaan, is de spaarpot waarschijnlijk leeg, maar dat raakt me niet.
Mijn ambitie is namelijk om te werken tot ik erbij neerval.

Gewoon omdat ik geen zin (meer) heb om me te vervelen.