Wat zou de zin zijn van het leven?
Misschien moet je die vraag helemaal niet stellen. Het leven is. punt.
Vandaag heb ik de balans in stilte opgemaakt van mijn bestaan.
Dat had een serieuze aanleiding.
Er is iemand overleden.
Niet zomaar iemand, dat had ik al geblogd.
Een sterfgeval is een moment om stil te staan.
Ik geloof dat het vroeger op veel plaatsen in Europa
heel gewoon was om de klok stil te zetten als de eigenaar van die klok overleed.
Dat zegt iets.
Daarom stond ik stil, in gedachten.
Ik mat het verschil tussen de eerste keer dat ik bij deze persoon was en nu.
ook als eerbetoon aan haar, want wij kwamen samen met het doel
om mij 'verder' te helpen.
In die tijd was ik nogal op zoek naar mezelf.
Tot mijn opluchting mag ik vaststellen dat ik mezelf heb gevonden.
Ik weet dat wij samen, ik en mezelf, de wereld heel goed aan kunnen.
Daar ben ik heel blij mee.
Maar nu is die lieve, bijzondere mens dood.
En net als ik had zij niet de indruk dat er na de dood iets is.
Daardoor vroeg ik me plotseling af wat de zin is van de dood.
Opeens bedenk ik me dat we zonder dood ons leven niet kunnen vullen.
Iets wat geen begin en geen eind heeft is nooit vol en ook nooit leeg.
Zoiets 'is' nooit, het 'gaat' altijd door.
Eindeloos is vermoeiend.
Het stompt af.
Afstompen wil ik niet; ik wil leven.
Het leven heeft zin.
Ik ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten