Eigenlijk kan ik nog steeds moeilijk vatten wat er nou precies veranderd is in mijn leven.
Soms vind ik het helemaal niet nodig om daarover na te denken, maar nog veel vaker voel ik dat het niet te beredeneren valt.
Laat het leven komen zoals het is; luister naar de stem in je binnenste en laat je vooral niet dwingen door de ideeën die anderen je opdringen, door je angsten of door valse hoop.
Het klinkt allemaal zo makkelijk.
In mijn studieboeken staat dat het brein letterlijk anders naar jezelf kijkt dan naar de ander. Men heeft hersenscans gemaakt waarin te zien is dat andere hersengebieden actief worden wanneer men naar een foto van zichzelf kijkt dan wanneer men naar een foto van iemand anders kijkt.
Sinds een paar jaar staat het beeld wat ik bij de ander oproep minder ver van mijn eigen beeld af dan eerst.
Hoe ver precies weet ik niet, maar al doende groeit het begrip.
Het is niet zo erg als ik weleens dacht.
Misschien zelfs beter dan ik durfde hopen.
Stukje bij beetje verander ik nog meer dan ik al deed. Steeds minder toeschouwer, steeds meer deelnemer. Langzaam maar zeker minder dromen en meer doen.
Voorzichtig leer ik te zien dat ik ergens bij hoor, dat ik zelfs dromen kan verwezenlijken.
En gaandeweg wordt het leven minder eng, griezelig en gevaarlijk.
Het lukt steeds beter om te genieten van mijn leven en ik ga me steeds meer verbazen over deze werkelijkheid.
Of misschien ben ik bedacht door Hans Christian Andersen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten