Eigenlijk wil ik wel elke dag iets bloggen, maar soms is ik te moe om tegen de computer aan te gaan jengelen, dus dan schiet het erbij in.
Vandaag ook weer bijna. Ik sliep gisteren pas rond twee uur in, vanmorgen alweer vóór zeven uur wakker en hard gewerkt: Badkamer blinkend schoon, de slaapkamer lekker gepoetst (moest wel, want poesje-lief had daar iets uitgespuugd). Intussen nog heel ongerust achter Twiggy aan, want ze wist moeiteloos naar buiten te ontsnappen toen ik even niet oplette.
Buiten dat, is het niet niks om een vriendje/dinnetje in huis te halen. Mijn vader was een dierenvriend van het oude stempel: "Zo'n beest is maar een beest, daar moet je geen punt van maken". Onze poezen en honden aten gewoon met de pot mee en als er (weer) eens een verdween of werd doodgereden, haalde hij gewoon een nieuw beest bij één of andere bevriende boer.
Ik ben daarin toch anders, denk ik. Een dier heeft ook een karakter en voor mij is het een uitdaging om toch met liefde, geduld en aandacht met zo'n beestje om te gaan. Nee, niet over me laten lopen. Niet te soft, zeg maar.
Het is ook wel een test voor mezelf. Uitproberen of ik na lange tijd allen wonen, weer af kan stemmen op een ander levend wezen in mijn huis en in mijn leven. En ik denk dat een kat wel een goeie maatstaf kan zijn. Zolang ze mijn meubels heel laat, het huis niet ondersproeit en 's nachts niet in mijn bed slaapt, maar op de dekenkist aan het voeteneind, gaat het allemaal best goed.
En dat is tot nu toe allemaal het geval. Maar ik ben wel benieuwd of haar blokje-om van vanmiddag nog gevolgen heeft. Misschien moet ik niet te kinderachtig zijn en haar gewoon elke dag even lekker buiten laten spelen. Maar toch....
Ik heb al zo vaak een dier gehad wat opeens verdween, dat wil ik niet meer meemaken. Ik wil nu onderhand wel eens weten hoe het is om samen oud te worden.
Okee, Twiggy?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten