Nog 10 dagen en dan werk ik een dagje niet. Dan ga ik naar het ziekenhuis om pijn te lijden, want ik wil mooi zijn.
Nu ben ik dus aan het werk. Geen uitgesproken inspannend werk, maar toch. Halverwege juli is het begonnen, toen liep het uit de hand. Dat ik voor die tijd al twee vrijwilligersbaantjes had is niet het probleem, want die kostten alles bij elkaar amper een halve dag per week aan tijd. De derde vrijwilligersbaan kon me de kop ook nog niet kosten, want drie ochtenden per week erbij maakt nog steeds geen basis voor een burn-out. Het werd pas echt werk toen ik ok nog een beetje mocht gaan mantelzorgen voor mijn moeder want ik had nog niet verteld dat ik als autoloze armoedzaaier overal op de fiets heenga en Breda is maar een kleine stad, dus voor je het weet rijd je langs velden en wegen naar de dorpjes ‘in de buurt’. Noem het Prinsenbeek, Made, Bavel en Tilburg dan weer niet, dat kan met de trein, al is het station nog wel een eindje fietsten.
Pas toen er een vierde baantje bij kwam en bijna tegelijkertijd een verhuizing, werd het heel veel. Zeven dagen per week werken, veertig kilometer per dag fietsen en tussendoor nog gewoon een leven leiden lukt me niet. Ik heb in de afgelopen weken alle uitnodigingen voor feestjes af moeten slaan, mijn studie stil moeten leggen en twee dagen ziek moeten melden.
En waarom?
Ik ben het thuiszitten beu. Meer dan beu. Zeker in die flat in Prinsenbeek met twintig mensen op een kluitje. Twintig mensen die ‘niks met elkaar hebben’, die elkaar vooral lastig vinden omdat iedereen te dicht in de lebensraum van alle anderen zit. Als ik het zo lees noem ik het vluchtgedrag en niet zomaar hard werken.
En toch: Ik geniet ervan. Werken is leuk, als het tenminste leuk werk is. Ik zou het best altijd willen doen en dan voor geld en af en toe een beetje tijd om dat geld leuk te besteden, aan een vakantie bijvoorbeeld.
Nog tien dagen en dan ga ik naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis doen ze nog iets aan mijn lijf en dan is dat klaar; dan ben ik af. Als ik af ben ben ik klaar. Klaar voor een nieuw iets. Misschien wel een nieuwe baan?
Dan zal ik wel met één of twee of drie of vier vrijwilligersbanen moeten stoppen.
Er zijn tenslotte grenzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten