Wat jammer dat ik geen vrij heb genomen in de weken rond de feestdagen. Wat jammer dat ik niet even een weekje of twee gewoon lekker ga leven met het moment.
Agenda leeg, hoofd leeg. Geen verplichtingen, geen verwachtingen. Gewoon... Vakantie.
Dat gevoel, dit verlangen, komt niet zomaar in me op. Ik had het vanavond opeens toen ik terugliep na een bezoekje aan mijn moeder. Lekker ik in de stille straten van dit dorp. Hier een fietser, daar een voetganger.. "Heb je nog dorst, knul? Nee? Dat dacht ik al, zo te zien heb je genoeg gezopen!"
De lucht boven mijn hoofd in die geheimzinnige winternacht-blauwe kleur. Heerlijk. Ik leef!
Dat gevoel. Daar lust ik wel meer van.
Vanmiddag wist ik dat dit huisje precies bij me past. Helemaal goed getroffen, meer hoeft het niet te zijn. Ik moet alleen de tuin nog aanpakken en, nouja, vooruit: Binnen is 'het' nog niet helemaal. Als ik de sfeer maar bewaar, want het proeft heel erg naar 'gelukkig zijn'.
Daarom wilde ik wel even alle tijd om dit met volle teugen tot me te nemen, maar aan de andere kant....
Zomaar een uurtje hier en een momentje daar is ook veel waard. De verwondering die ik voel, meteen bovenop die zilveren momenten.
Wat ben ik blij dat ik mag bestaan!
Maar morgen ga ik werken, voor dag en dauw op pad. Ik wil iets van mijn zilveren momenten meegeven aan mensen die nu niet in staat zijn om te geloven dat je heel veel kunt doen om uiteindelijk met weinig zielsgelukkig te zijn!
Welterusten. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten