Spijt??

Vorige week zei iemand iets tegen mij waar ik toch even helemaal sprakeloos van werd.
Er schijnen namelijk geruchten over mij rond te gaan.

Met name het gerucht dat ik spijt zou hebben van mijn geslachtsaanpassing.

Daar heb ik toch wel een dag of twee mee in mijn hoofd gelopen.
Hoe komen 'ze' erbij??????

Heb ik iets gezegd wat zou kunnen suggereren dat ik liever een mannetje was gebleven?
Of heb ik ergens over gesproken met iemand wat misschien heel ergens anders over ging, maar waar voor een slecht verstaander uitgelegd zou kunnen worden als... ??

Het gekste van alles is, dat dit gerucht van mensen schijnt te komen die ik echt wijzer mag achten.
Of ben ik dan weer veel te coulant tegenover mensen die in feite gewoon als mongolen behandeld dienen te worden?

Voorlopig kan ik dit gerucht niet onderzoeken want zolang mijn vakantie duurt, kom ik niet op plekken waar dit beweerd wordt. En ik heb ook echt geen behoefte om daarheen te gaan. Ik heb niet voor niks vakantie.
(ook al is het 'maar' vrijwilligerswerk)

Als er één ding in mijn leven is waar ik pertinent geen spijt van heb, is het mijn geslachtsaanpassing.
Niet zolang geleden heb ik nota bene mijn huidige leven voor wat betreft 'gendergedoe' uitgebreid geëvalueerd.
(da's gewoon een moeilijke manier om te zeggen dat ik het leuk vind om mezelf te bekijken)

Tot mijn eigen tevredenheid kan ik vaststellen dat ik tegenwoordig erg lekker in mijn vel zit. Eerlijk gezegd vind ik het zelfs een beetje te.
Vroeger was ik nog wel eens heel uitgebreid aan het tutten. Dat is helemaal over. Vroeger kon ik eindeloos bezig zijn met -stilletjes- te onderzoeken hoe vrouwen praten, bewegen, reageren, kijken en wat er in hun doen en laten veranderd wanneer ze weten dat niemand op haar let in vergelijking tot momenten dat ze zich heel bewust zijn van mensen in hun omgeving.
Daar houd ik me tegenwoordig vrijwel niet meer mee bezig, hooguit als ik een dag heb waarop meer dan twee idioten mij 'meneren'. Maar dat is dan eigenlijk heel logisch, want op zulke dagen word ik tenslotte nogal bruut gewezen op de aard van mijn persoonlijke presentatie, die kennelijk nogal onvrouwelijk is.

Maar toch doe ik over het algemeen niet zo heel veel moeite om mijn doen en laten te veranderen, beter gezegd: te vervrouwelijken.
Ik ben ook niet heel erg in de weer met make-up, ik verdiep me niet uitvoerig in mode, ik doe niet aan bewegingslessen en ik ben zelden bezig met stemoefeningen.
Ik zit gewoon lekker in mijn vel -punt-.

Juist dat lekker in mijn vel zitten, zette mij aan het denken.
In de afgelopen jaren is de term 'transseksueel' een beetje in de verdrukking aan het raken.
Die term wordt vervangen door het woord 'Transgender', in het engels: 'Transgendered'.
Zover ik kan zien, heeft dat twee redenen. Ten eerste heeft het woord transseksueel een erg lichamelijke klank, met name de tweede lettergreep brengt te veel mensen op de gedachte dat transvrouwen zich 'om laten bouwen' vanwege pornografische intenties.
Een tweede reden is de hiërarchie die kennelijk in transenland bestaat. Aan de top staan mensen die helemaal veranderen; de Transseksuelen. .
Daaronder komen de transgenders. Dat zijn mensen die tussen de geslachten in willen leven. Ze willen geen man en geen vrouw zijn, of juist allebei tegelijk. Zij gebruiken ook de term 'Het derde geslacht'
Weer een treetje lager komen de travestieten. Dat zijn mensen die af en toe een hele sterke drang hebben om van geslachtsrol te wisselen.

Dit is een tamelijk ongenuanceerde indeling, maar naar mijn ervaring klopt dit heel goed. Ik richt me dan vooral op het innerlijk geslachtsbewustzijn van deze mensen of zoals de psychologen het noemen: Hun genderidentiteit.
Er is een vrij sterke beweging die vindt dat dit allemaal één pot nat is; alles van hetzelfde laken een pak. Die beweging zijn niet mijn vrienden. Voor mijn gevoel ontnemen ze mij het recht om vrouw te zijn en in hun argumenten voel ik steeds een onuitgesproken verwijt wat zegt dat ik een aansteller ben omdat ik vond dat ik van geslacht moest veranderen.
Maar zij winnen terrein, want ik hoor nog maar zelden de termen 'transseksueel' of 'travestie'.

Buiten dat politieke gedreutel, ben ik toch gaan twijfelen want waar ik een paar jaar geleden nog liever dood zou gaan dan te moeten leven als man, vraag ik me nu weleens af, of ik door de operatie misschien transgender ben geworden.
Vroeger vond ik elk mannelijk detail aan mijn lijf ronduit onsmakelijk. Ik zal je de waslijst besparen, maar ik zag in de spiegel altijd een broer van mijn broers, maar nooit 'ik'.
De laatste tijd denk ik heel vaak als ik weer ergens een donkere haar vind die de stroomlijn van mijn lijf onderbreekt: ".. Ach..."
Of als mijn spiegelbeeld een tamelijk mannelijke botstructuur toont: "Nou en?"
En op momenten dat ik iets zeg wat een vrouw nooit zou zeggen vind ik het eigenlijk juist leuk.

Nu ik dit zo opschrijf en nog eens over lees, zie ik dat ik helemaal niet transgender ben. Ik heb gewoon de verkeerde opvoeding gehad en kennelijk had ik in mijn tienerjaren niet het soort vriendinnen wat me op tijd corrigeerde en waaraan ik mijn eigen tekortkomingen af kon meten.
Misschien draai ik nog bij als ik een leuke man leer kennen.

Maar ik heb nergens spijt van, ook niet van een operatie.
Welke operatie ook weer?

Ik weet dat er jarenlang iets tussen m'n benen heeft gezwabberd. De theorie bevestigt dat, maar in de praktijk kan ik me er niks van herinneren.
Voor mijn gevoel heeft er nooit een bobbel in mijn broek gezeten.

Als mensen denken dat ik spijt zou kunnen hebben van 'de' operatie, kunnen ze zichzelf evengoed afvragen of ik er misschien spijt van heb dat ik mijn vleugels af heb laten knippen......

Het is gewoon een gestoorde gedachte.

Of was het geen droom,
kon ik vroeger echt vliegen?
Wauw!