Ik ben de klagers beu. De mensen die van alles in hun leven meemaken waar ze somber en slechtgehumeurd van worden en vervolgens gaan lopen klagen, z**ken en op hoge toon roepen dat 'hullie' de schuld zijn.
Dan heb ik het niet eens over de sukkels die bij de volgende tweede kamer verkiezingen gaan stemmen op een idioot die eruit probeert te zien als een bloemkool.
Ik heb het over mensen die gewoon zeiken....
De stakkers die klagen, klagen en klagen maar niet dóen.
Tuurlijk ontkom ik er ook niet aan. Ik heb ook mijn perioden waarin alles net te moeilijk, te zwaar en te stroef was om met mijn -soms nogal beperkte- energie te lijf te gaan. Soms klaag ik er vrolijk op los, maar door ervaring ben ik nu wel zo wijs om te weten dat het ook anders kan.
Ja, ik heb een prachtige toekomst achter me, maar ook een intens donkere periode. Soms weet ik niet welke van de twee me het meest heeft aangegrepen. Omdat ik het één nooit meer hoop te beleven vind ik het eng om naar de ander terug te verlangen.
Maar ergens wakker van gaan liggen lost niks op.
In gedachten zeg ik tegen mezelf dat ik op een mooie hoge tak in een prachtige boom heb gezeten. Daar ben ik vanaf gevallen. Nu kan ik op de grond gaan zitten huilen en boos worden omdat 'ze' me van die tak zouden hebben gegooid. Dat wil ik niet, dan ben ik als de mensen waar ik nu over zit te mopperen. Ik heb bedacht dat de enige manier om weer hoog in een boom op een mooie tak te belanden, bestaat uit klimmen.
Het hoeft niet snel te gaan, als het maar gestaag is. Misschien kom ik morgen niet verder dan vandaag, maar als ik wat verder kijk, zie ik dat ik sinds vorig jaar al een behoorlijk eind ben opgeschoten.
Volgend jaar zal ik vast weer verder zijn. Ik weet dat de dingen bijna altijd anders gaan dan wat je verzint, dus ik pas mijn plannen aan, want die tak daarboven in de boom is er, dus ik klim. Hoe dan ook.
Wat ik de klagers wil bieden is de kans om te kijken hoe ik klim naar mijn tak. Zelf heb ik bij anderen mee mogen kijken en me mogen laten inspireren door de manier waarop zij hun weg hebben gevonden, dus ik weet hoeveel dat waard is.
Mijn motto is nog steeds:
"Het gaat goed, maar het gaat niet vanzelf."
Proost. XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten