Geloof

Nee, het gaat niet over religie. Dat is een ding waar ik geen touw aan vast kan knopen. Zoals het heet ben ik van huis uit katholiek, maar toen ik zo'n beetje begon met nadenken over de wereld en wat zich daarin bevindt, kwam ik er snel achter dat het instituut 'kerk' een doolhof is van merkwaardige gedachtengangen waar je slechts op twee manieren een weg in kan vinden. De ene is door helemaal nergens bij na te denken en gewoon te doen wat 'ze' zeggen, de andere is je wereldbeeld te baseren op waarnemingen die gewoonlijk alleen plaatsvinden wanneer men sterk onder invloed is van middelen als LSD, XTC, THC of iets dergelijks. Misschien is het geen toeval dat de naam van de heilige vader in ons deel van de wereld uit drie letters bestaat?

Zodoende ben ik sinds mijn zeventiende de kerk gaan mijden. Behalve uit piëteit met een overledene heb ik nooit meer een gewijde tempel of gebedshuis betreden. Eén keer heb ik overwogen me netjes af te melden bij de R.K. kerk, maar de manier waarop men in die tijd het verwerpelijke gedrag van sommige van hun medewerkers probeerde te verdoezelen en vergoelijken, zelf te suggereren dat deze priesters de slachtoffers zouden zijn en niet de kinderen die, als gevolg van hun wangedrag, voor het leven gekwetst en getekend zijn, deed mij besluiten om dit instituut stilzwijgend de rug toe te keren. Omgekeerd gebeurt min of meer hetzelfde. De kerk blijft erbij dat transseksualiteit 'tegennatuurlijk' is, zelfs wanneer de paus zelf zegt dat wij niet gehaat en niet verstoten dienen te worden, blijft hij van mening dat wij van een minder, een slechter 'soort' zijn dan de vrome, blanke, heteroseksuele christenen.
Dus: Doei !!

Maar goed; Geloof. Zelf heb ik er weinig last van, maar ik denk wel dat anderen er veel waarde aan hechten en er zelfs moed en kracht uit kunnen putten.
Soms kan ik daar met enige afgunst naar kijken. Hoe fijn zou het zijn om je leven te leiden in een wetenschap dat alles wat je overkomt een onbekend doel heeft. Het lijkt me een ongelofelijke luxe als je jezelf geen zorgen hoeft te maken over gevolgen omdat deze, samen met hun oorzaken, op geen enkele manier door je eigen doen en laten beïnvloed kunnen worden om de doodsimpele reden dat heel je leven bepaald wordt door een wereld die zich overal, behalve in het hier en nu, bevindt.

Ik heb weleens gehoord over allerlei energiën en krachten die nooit door 'de wetenschap' ontdekt zullen worden omdat 'de wetenschap' de wereld waarneemt met vijf zintuigen en deze waarnemingen rationeel probeert te duiden. Deze Krachten en Energiën kun je alleen waarnemen door gebruik te maken van intuïtie en door jezelf te verbinden met iets waar geen koperdraad aan vast valt te knopen.

Toch ben ik zo nu en dan weleens geneigd om mezelf vast te klampen aan een bericht uit het niets.
Bijvoorbeeld iets wat ik vandaag in mijn mailbox vond.
Ik werd gewezen op elf tekenen die erop wijzen dat ik een Spiritueel Ontwaken ervaar, zonder dat ik het zelf in de gaten heb.
Een ingesloten link naar een website bracht me bij een lijst met kenmerken.
Ik voldoe aan allemaal.

Bij nader inzien moet ik misschien toch eens naar mijn huisarts.
Het zou goed een combinatie kunnen zijn van teveel stress en een licht zomergriep.

Gevaarlijke Wereld

Omdat ik geen mr. G.B.J. Hiltermann ben, doe ik niet makkelijk aan 'de Toestand in de Wereld'.
(Voor de mensen die na 19-tig geboren zijn: Hiltermann was die stem die op zondagmiddag vanuit de radio aan Pappa kwam vertellen dat de GrotemensenWereld best somber is.)

Nu doe ik dus mijn duit in het zakje, mijn slok op de borrel en mijn druppel op de gloeiende plaat.

Ik wil eigenlijk niet praten over die één op de 113 mensen die vandaag op de vlucht zijn. Dit cijfer is van een half jaar geleden, waarschijnlijk zijn er intussen al veel meer mensen op de vlucht.
ook wil ik niks zeggen over Artsen Zonder Grenzen, die vorige week lieten weten dat ze geen geld meer aan willen nemen van EU landen. De reden waarom maakt me strikt genomen misselijk.
Toch vat ik het even samen: Wij, Europeanen, doen ons uiterste best om mensen die uit een brandend huis proberen te vluchten, op te sluiten in die vuurzee. Niet gewoon door de deur dicht te houden. Nee; we zetten er nog een stevig hek omheen zodat we zeker weten dat deze mensen volkomen kansloos zijn.

Ook wil ik niet praten over het veranderende klimaat. Natuurlijk weet ik wel dat het de laatste jaren veel meer en veel harder is gaan waaien, daardoor heb ik een behoorlijke hekel gekregen aan het rijden op mijn fiets. Ook de wateroverlast staat soms letterlijk bij mij op de stoep, en dan heb ik nog geluk, want bij heel veel andere mensen heeft het water al in huis gestaan.
Als ik daar iets mee zou willen doen, moet ik mijn computer, internet, auto, televisie en nog veel meer niet meer gebruiken of willen bezitten, want de klimaat-shit is echt wel een gevolg van mijn levensstijl - en dus ook van degenen die dit lezen -

Zwarte Piet is voor mij helemaal geen punt: Ik haat Sinterklaas al sinds mijn kindertijd. Voor mij is hij al heel lang een symptoom van onderdrukking, schijnheiligheid en zinloze bangmakerij. Sinds ik weet dat kindemishandeling meer vormen kent dan kindjes in elkaar beuken, schaar ik de hele Sint-traditie tot één van de meest subtiele vormen van kinderbeulerij. Sinds de pedofilie-toestanden in de RK kerk, vind ik het Sint-Feest te eng voor woorden. Daar kan Piet weinig aan doen. Zou hij dat proberen, dan was hij nog meer 'de lul' dan hij nu al is....

Waar ik het wel over wil hebben is de moeite die het me kost om niet bang te zijn. Wanneer ik iets zeg over de manier waarop te veel van mijn Witte Cultuurgenoten omgaan met anderen, word ik uitgescholden voor 'enge linkse heks'.
Daar kon ik eerst nog wel stiekem een beetje trots op zijn. Zo'n titel vind ik niet beledigend, eigenlijk wel integendeel.
Dat veranderde toen ik in de commentaren op de dood van Jo Cox terecht kwam bij reacties van mensen die er weinig moeite mee bleken te hebben dat deze vrouw haar strijd voor een betere wereld niet meer kan voeren.
De zin: "Deze enge linkse heks verdient de dood", kwam eigenlijk best hard binnen bij mij.
Enge linkse heks.
Het voelt opeens niet meer als een geuzennaam, het klinkt nu als een doodsbedreiging.

Ook zie ik hoe de wereld reageert op die ene schietpartij in Orlando. Politici geven er overal hun eigen draai aan, vooral om kiezers te pleasen. Ze vergeten de slachtoffers. Niemand lijkt stil te staan bij het gevoel wat veel LBGTQIA mensen nu hebben bij de wetenschap dat een plek waar zij altijd dachten veilig en onbevangen het leven te vieren, opeens verandert in de gevaarlijkste plek op aarde.

Zelfs op de plaatsen waar deze mensen begraven en herdacht worden, roepen veel te veel mensen dat LBGTQIA-zijn niet deugt. Dat LBGTQIA mensen het verdienen te sterven. De aanhangers van deze of gene Sint lezen slechts één boek en ze klimmen plompverloren op de stoel van God om te oordelen en om te straffen.
Degenen die geloven in een traditionele Piet, lopen onder spandoeken de straat op. Ze roepen dat 'Daar een Piemel In Moet'.
Wanneer niemand kijkt gooien deze mensen een willekeurige trans over de brug in het water en noemen haar Pedofiel.

Sommige mensen die zich mijn vrienden noemen staan erbij, klagen over de herrie en het stof wat opwaait en vinden dan dat iedereen tenslotte recht heeft op een mening.
Ook 'daar-moet-een-piemel-in' roepen,
gaybashen
en Enge Linkse Heksen dood wensen
moet mogen volgens deze mensen die zich mijn vrienden noemen.

En vooral dat laatste maakt het voor mij moeilijk om niet bang te zijn.

Pasta Cortile

Er ligt een noedel in mijn tuin.
Net op de rand van het terras, één tegelbreedte vanaf de border waar ik vorig jaar veldbloemen heb gezaaid. Geen idee hoe die noedel daar komt. 'Pipe Rigate'. Het duurde even eer ik op de naam kwam. Wanneer heb ik die voor het laatst gekookt of gekocht?

Het is in elk geval langer geleden sinds ik iets aan mijn tuin heb gedaan. Behalve een paar verloren bloempjes die met moeite opschieten uit het zaad van vorig jaar, groeien er vooral distels en paardenbloemen. Op twee plekken groeit een pol grasachtig iets. Daar ligt de poes heel graag in wanneer de zon schijnt.

Poes vindt, net als ik, de tuin heel fijn. Het is zalig om daar lekker slaperig te zijn in de zon. ik kan mezelf er in no time goudbruin laten bakken, althans de delen van mijn lijf die ik openlijk bloot durf te geven aan de ogen van de buren, want mijn tuin is slechts begrensd met een heuphoog muurtje.

Ondertussen ligt de noedel er nog steeds. Poes snuffelt er niet aan terwijl ze er vlak langs loopt, op weg van mijn krauwende hand naar haar fijnste graspol , dus de noedel is allang vertrouwd voor haar.

In gedachten probeer ik me voor te stellen hoe de tuin eruit kan zien met een gazonnetje om languit op te liggen in de zon, omgrensd door struiken die hoog en dicht genoeg zijn om poes en mij onzichtbaar te maken voor nieuwsgierige buurmannen. Ik heb geen idee hoe ik zoiets moet maken. Ik hou van mijn tuin, maar dan vooral als bezoeker, minder als beheerder ervan.

Misschien wil één van mijn nieuwsgierige buurmannen er de nodige tijd aan besteden in ruil voor mijn gezelschap en een kop koffie met wat lekkers?
Of heb ik, zonder dat ik het zelf weet, een vriend met groene vingers die hier graag een serie vrije middagen wil komen spitten, zaaien en planten?

Of gewoon iemand die het leuk en gezellig vindt:

In gedachten zie ik een gespierd bovenlichaam, glimmend van het zweet, aan het werk in mijn tuin. Hij gaat een geheimzinnig pact aan met de grond. Poes kijkt toe, haar staart laat met zachte schokjes zien wat ze deze verstoring van haar wereldje vindt.
Ik smeer brood en schenk koffie, geef blije complimentjes en vraag of hij blijft eten?
Pipe Rigate met saus naar mijn eigen recept. Een glaasje wijn erbij, of twee.
Het toetje weet ik nog niet, maar het begint in elk geval te schemeren als we daar aan toe zijn.

Ik sta op om de noedel op te rapen. Poes komt met sierlijke schreden op me af om mijn enkels een kopje te geven.
Wij genieten....

zes woorden verhaal

Vertalen is niet mijn sterkste kant, maar 'six word story' staat zo raar als titel boven mijn Nederlandstalige blog
Of misschien vind ik dat nu doordat ik net een prachtig artikel las waarin iemand zijn ergernis uitsprak over het feit dat er op kantoor steeds meer Engelse woorden gebruikt worden.

Natuurlijk heb ik vandaag ook zitten schrijven, want dat is een vak wat ik wil beheersen.
Na alle kennis die ik de afgelopen tijd/jaren/eeuwen heb opgezogen omtrent de manier waarop gevestigde schrijvers hun vak beoefenen, komt mijn eigen werkwijze.

Vandaag kwam ik de sleutel tot mijn flow tegen. Of die er morgen nog is, moet nog blijken.
In elk geval kwam ik erachter dat het vooral belangrijk is om mijn gedachten zo goed mogelijk samen te vatten.
Als ik namelijk alles wat zich in mijn hoofd afspeelt op zou proberen te schrijven, was het verhaal nooit te volgen. Als ik alle gedachten en beelden in alle detail weer kon geven.......

Dat wil je niet weten.

Dus ik ben gaan redeneren en op zoek gegaan naar een goede geheugensteun, leidraad en ijkpunt voor mijn flow (hebben we daar geen Nederlands woord voor?)

Toen dook dat zeswoordenverhaal op.
De moeder van het six word story is deze:

For sale, Baby shoes, Never worn.

Het wordt toegeschreven aan Ernest Hemmingway.
Die houd ik dus bij me, netjes uitgeschreven op een papier wat op mijn prikbord hangt.

Zes woorden gaat me niet lukken.

Zeshonderd pagina's zit er gelukkig ook niet in.

Aan het werk, noggesantoe

Meer dan een miljoen mensen in Nederland wil een boek schrijven.
Gelukkig hoor ik daar niet bij, want ik wil meer dan één boek schrijven.
En een blog, dus het begin is er.

Voor al die mensen die een boek willen schrijven is er heel veel informatie te vinden over het vak van schrijver.
Ook zijn er eindeloos veel cursussen, wurksjops, lezingen, boeken, video's, artikelen en zelfs televisie series over het schrijversvak. Een deel daarvan ken ik. Misschien ben ik heel selectief, maar ik stel altijd heel tevreden vast, dat ik in bijna alle opzichten alles heb om een schrijver te kunnen zijn.

Het zijn hooguit een paar details die me tot nu toe hebben verhinderd om een fantastiese bestseller de wereld in te slingeren.
Eén van die details is bijvoorbeeld het geduld, het zitvlees, wat nodig is voor een heel boek. Gelukkig word ik al een beetje ouder, beter gezegd: Rijper en meer volwassen. Daarmee groeit het geduld en de karaktersterkte die nodig zijn om het monnikenwerk wat schrijven is, te kunnen dulden.
Een ander detail is de regelmaat die nodig is. Kort geleden heb ik bedacht dat mijn leven van dag tot dag heel onregelmatig is, maar van jaar tot jaar zit er echt wel een patroon in. Het enige wat ik hoef te doen is dat patroon te analyseren en dan kan ik met heel weinig moeite tijd inplannen om te schrijven.

Verder komt het goed. Het Groene Boekje staat binnen handbereik, ik heb een paar prima potloden en goede pennen, een stapel blanco papier en een ordner met tabbladen, dus het eerste manuscript is al half af. Ik heb ook meer dan één computer met daarop meerdere tekstverwerkers, dus het typoscript volgt haast vanzelf. Ook mijn werkplek past erg goed in het plaatje van 'De Schrijver'. Ik zit hoog en droog, het raam heeft een gordijn wat open en dicht kan, net als het raam zelf. Er staat ook een muziekinstallatie die ik aan en uit kan zetten naar believen.

Alles is Super, ik krijg zelfs bijna nooit onverwacht bezoek, bedenk ik me nu, dus dat is Perfect!!

Zodoende ben ik er gisteren eens goed voor gaan zitten. Lekker zomers gekleed, want daar is het weer de laatste tijd naar, ben ik al vroeg naar mijn werkkamer, of Knutselhut, zoals ik het liefdevol noem, gegaan.
Ik heb mijn tafel zorgvuldig schoongeveegd, het raam een stukje opengezet en daarna ging ik beneden een kop koffie voor mezelf in schenken. In stilte heb ik mijn buurman bedankt, want dankzij zijn overgewicht, laminaatvloeren en schoenen met harde zolen heb ik geen wekker nodig om heel vroeg wakker te worden. Zelfs geen wekker met repeteermechanisme, want de buurman heeft een hond die hem elke morgen begroet met een uitgebreid en langdurig blafconcert.
Dat concert eindigt pas als de buurman tien tot vijftien keer heel hard een deur heeft dichtgesmeten.

Dus ik ben er tegenwoordig elke dag vroeg bij, niet alleen in het weekend want honden slapen nooit uit.

Na het hele ritueel van Buurman, Zijn Hond en de Deuren, ben ik dus met mijn koffie naar boven gegaan om te werken.
Al snel wist ik dat het zaterdag was. Ik ben op zaterdag namelijk niet de enige die wil werken. Helaas werk ik niet in de buurtpool. Daar is namelijk herrie voor nodig.
Bij mij in de buurt hebben de mensen namelijk een klussen-op-zaterdag pool. Ik weet nog steeds niet precies hoe het zit en wat men doet, maar ik begin het te snappen.
De deelnemers moeten op zaterdag iets buiten bij hun huis doen, het mag tegelijk met iemand anders, maar dat hoeft niet. Belangrijk is, dat er altijd Iemand bezig is op zaterdag vanaf een uurtje of halfacht. vroeger mag ook.
Het moet een klus zijn waar je een machine bij nodig hebt. Het maakt niet zoveel uit wat voor machine, zolang het ding maar minstens drie straten verderop duidelijk te horen is. Zaagmachine, bladblazer, slijptol. Allemaal goed. Voor gevorderden mag iets zwaarders zijn. Iets wat werkt zonder stroom, maar op benzine of diesel. Valsspelen bestaat niet, dus als je bijvoorbeeld een motorfiets wil gebruiken, mag je daar natuurlijk de uitlaat af halen; no problemo.

Gisteren heeft een buur het ultieme bereikt: Hij had een ding in gebruik wat een heel naar en indringend lawaai produceerde. Zo hevig dat ik letterlijk misselijk van werd.
Bravo!

Na een kleine tien minuten twijfelen, besloot ik om maar een eindje te gaan wandelen, want het schijnt niet zo best voor je spullen te zijn als je eroverheen braakt. Bovendien had ik helemaal geen zin om schoon te maken.

Onder het lopen heb ik het dorp nog eens aandachtig bestudeerd. Er zijn ook plekken die op zaterdag heel stil zijn. Met name begraafplaatsen. De rechte rijen met dikke plakken natuursteen waar naast de naam en de leeftijd van de overledenen nog een kort zinnetje, een gedicht of zelfs een heel verhaal is getiept staan daar statig in alle stilte te staan. Een boeiend fenomeen.
Ik begon erover na te denken. Hoe schrijf je een tekst in een plaat marmer of graniet? Kun je dat krassen met een stalen naald? Etsen, beitelen, hakken?

Volgens mij kan dat het beste met zo'n hamerboor-ding. Je ziet ze weleens staan langs de weg, op bouwplaatsen
Dat is zo'n ding wat je met twee handen vast moet houden en het rammelt en het dreunt. Het hamerboor-ding wat ik bedoel werkt op perslucht, dus er hoort zo'n  grote pomp bij die wordt aangedreven door een dieselmotor ofzo. Het ronkt in elk geval heel hard.

Hoe dan ook, Morgen ga ik op zoek naar zo'n apparaat. Misschien vind ik het op E-bay of op Marktplaats. Daarna ga ik fundraisen of subsidie aanvragen voor een stapel natuursteen.

Mijn plan is om in de loop van deze zomer elke week een gedicht te schrijven.
Gezellig in de klussen-op-zaterdag Pool.

"
Ik mijmer,
Marmer.
Kan dat wel?
of graniet.
Met ieder woord
wat ik aftel
Of bijtel
Weet ik:
Het hakt erin.
"

Mijn romans bewaar ik dan voor de winter.

Er is eens...

Eigenlijk kan ik nog steeds moeilijk vatten wat er nou precies veranderd is in mijn leven.
Soms vind ik het helemaal niet nodig om daarover na te denken, maar nog veel vaker voel ik dat het niet te beredeneren valt.

Laat het leven komen zoals het is; luister naar de stem in je binnenste en laat je vooral niet dwingen door de ideeën die anderen je opdringen, door je angsten of door valse hoop.
Het klinkt allemaal zo makkelijk.

In mijn studieboeken staat dat het brein letterlijk anders naar jezelf kijkt dan naar de ander. Men heeft hersenscans gemaakt waarin te zien is dat andere hersengebieden actief worden wanneer men naar een foto van zichzelf kijkt dan wanneer men naar een foto van iemand anders kijkt.

Sinds een paar jaar staat het beeld wat ik bij de ander oproep minder ver van mijn eigen beeld af dan eerst.
Hoe ver precies weet ik niet, maar al doende groeit het begrip.
Het is niet zo erg als ik weleens dacht.
Misschien zelfs beter dan ik durfde hopen.

Stukje bij beetje verander ik nog meer dan ik al deed. Steeds minder toeschouwer, steeds meer deelnemer. Langzaam maar zeker minder dromen en meer doen.
Voorzichtig leer ik te zien dat ik ergens bij hoor, dat ik zelfs dromen kan verwezenlijken.

En gaandeweg wordt het leven minder eng, griezelig en gevaarlijk.

Het lukt steeds beter om te genieten van mijn leven en ik ga me steeds meer verbazen over deze werkelijkheid.

Of misschien ben ik bedacht door Hans Christian Andersen?

In Tilburg

Op paaszaterdag kwam ik om iets over elf uur Marc Marie tegen. We liepen door de straat waar Guus woont. Marc Marie liep in de richting van de schouwburg en ik liep de kant op van het station.
Eerst had ik niet in de gaten dat hij het was, ik kom namelijk vaker in Tilburg en in de loop van de tijd hebben best veel Tilburgers mij leren kennen. Het zijn er zoveel dat ik lang niet alle namen meer kan onthouden, maar wel de meeste gezichten. Het is een paar gebeurd dat Tilburgers mij verweten dat ik uit de hoogte zou doen omdat ik ze op straat zonder te groeten voorbij was gelopen: "Ik zwaaide nog wel naar jou, wer.."

Daarom begin ik tegenwoordig alvast vriendelijk te glimlachen in de richting van gezichten die me bekend voorkomen in Tilburg.

Marc Marie glimlachte niet terug. Hij keek zelfs verstoord van me weg en eigenlijk kwam het door die reactie dat ik me realiseerde dat deze Tilburger mij niet kent en ik hem eigenlijk ook niet. Verder dan zijn gezicht van-zien-op-TV ben ik nog nooit gekomen.

Mijn gezicht moet nog op TV komen. Ik ben wel vaak bij de TV geweest, ik had daar een soort van vast plekje. Daar kwam ik ook veel mensen tegen met een Bekend Gezicht Van Zien Op TV.
Ik praatte eigenlijk nooit met deze mensen, dat hoorde niet bij mijn werk. Ons contact was altijd vluchtig en puur professioneel.
Iets in de trant van: "Natuurlijk zet ik jouw microfoon uit als je naar de WC gaat."
Dat zijn niet echt het soort opmerkingen die een basis leggen voor een langdurige, diepgravende vriendschap.

Onze professionele relatie liet het ook niet toe dat ik me zou verdiepen in- of bemoeien met hun inbreng voor de camera.
De verdieping en bemoeienis was voor redacteuren, producers en regisseurs. Mijn sport was ervoor te zorgen dat redacteuren, producers en regisseurs nooit stil hoefden te staan bij mij en mijn werk. Pas als ik iets per ongeluk verkeerd deed, of een dag niet op mijn plek zat werd ik zichtbaar.
Een beetje zoals pas duidelijk wordt wat de koelkast doet nadat de stroom uitvalt, zal ik maar zeggen.
En ik vond het altijd wel best. Ik vermaakte me steeds prima op mijn plekje.

Maar nu ben ik erg benieuwd. Kort geleden mocht ik even op een ander plekje. Eentje van het soort waar Marc Marie meestal zit: In het licht en voor de camera. Nou was ik eens een keertje voorzien van een microfoon die met me meeging naar de WC.
Redactie, Productie en Regie hielden zich opeens heel erg bezig met mij.
Zo hevig dat ik antwoorden tekort kwam.
Ik ben benieuwd hoe ik eruit zal zien na de montage.
Natuurlijk ben ik minstens zo benieuwd naar Marc Marie.
Glimlacht hij de volgende keer terug als we elkaar tegenkomen op straat omdat hij mijn gezicht dan vaker heeft gezien?

Misschien in Tilburg.
Ergens anders is ook goed.
Wer.