Vandaag was mijn Jaardag. 49 alweer, 7 x 7, voor sommigen een magisch getal. Het begin van mijn 50ste levensjaar. Een leeftijd die helemaal niet lijkt te passen bij het leven wat ik nu leid.
Het was een wonderlijke verjaardag. Eerst heb ik mezelf getrakteerd op een poosje lekker uitslapen, tot ruim over achten. Daarna ontbijten en gezellig de was in de machine. Toen douche en tijdens de douche kregen mijn telefoons allebei last van opdringerig gedrag.
Ik dacht aan familie of vrienden die me dringend wilden feliciteren, maar het was de school van mijn dochter.
Ze was ziek. Migraine. Ik ken het verschijnsel veel en veel te goed om niet meteen hals over kop naar die school te gaan en haar op te halen. Ze wilde niet naar haar thuis omdat ze niet zeker wist of mijn ex thuis zou zijn, dus mocht ze mee naar mij.
Ze nestelde zich op de bank, verontschuldigde zich voor haar ongezellige gedrag en viel als een blok in slaap.
Ik zat daar vertederd en vol verwondering over dit onverwacht bezoek en over mijn gevoelens naar dit ongewone verjaarskado te kijken. Een Kind!!!
En wat voor kind. Mijn dochter. Zo bijzonder, zo lief. Is ze mooi? Ik weet het niet. Voor mij is ze prachtig, wonderlijk. Ik ken haar al vanaf een uur na haar geboorte (ze is geboren in Breda en ik zat die dag uitgerekend in Groningen voor mijn werk. Wat een vak had ik toen!).
Ik heb haar zien veranderen, stapje voor stapje van heel klein babytje toen tot de bijna volwassen vrouw van nu.
Al die jaren heb ik me verbaasd over haar vertrouwen, verheugd over haar liefde en ....
Verdorie, zeg. Door een kind kun je jezelf zo groot en ook piepklein voelen in één. Heerlijk gevoel :)
Gelukkig was ze na een paar uurtjes slaap alweer zover opgeknapt dat ze rechtop zat, iets wilde eten en heel gezellig werd. We hebben gekletst, genoten van elkaars gezelschap en de dag besloten met....
Pannenkoeken !!!!!! (Dat hóórt zo als je jarig bent. Patat vind ik maar zo-zo)
Daarna mocht ik haar naar huis brengen. Ik kreeg, tot mijn grote verrassing een hele grote, lieve bos bloemen van mijn ex en mijn zoon beloofde me een kado zodra hij taart komt eten. (hij is 19. Dan gaat het zo)
Toen ik weer thuis kwam was het te laat voor die hele grote pannenkoeken-afwas. Morgen weer een dag.
Nog even nagenieten, bloggen en een heerlijk lang telefoongesprek met m'n beste vriendin.
Ik ben al een uur niet meer jarig, al voelt het nog steeds wel zo.
Nog één keer dan:
Lang zal ik leven, lang zal ik leven...
In de gloria,
in de glo-ri-aaaaaaaa!!
Hiep-hiep.
Doewie XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten