Ik ben dit blog begonnen met een soort van stelling waarin ik (vooral mezelf) er op wijs dat je je leven zo zwaar kunt maken als je zelf wil. Daaruit volgt dat je het ook zelf in de hand hebt om het leuk te maken.
Zwartkiekers zullen nu roepen dat het allemaal zo makkelijk nog niet is en dat er altijd wel zaken zijn die al je goede bedoelingen onderuit halen. Helemaal gelijk. Wil je het lijstje lezen? Ik heb dit weekend namelijk meer dan alle reden om er even helemaal geen zin in te hebben. Alles zit ff tegen, namelijk......!!
Zo, genoeg gemopperd, terug naar de orde van de dag. Ja, het wil even niet zo. Gister heb ik mezelf nog uitgebreid door de dag gestofzuigd (heerlijk schoon huisje, zelfs de randjes langs de plafonds zijn smetteloos) maar vandaag wil ik gewoon even Zondag houden. Nee, niet uit religieus motief, maar gewoon omdat ik het belangrijk vind om soms eens de rug te rechten en de horizon af te speuren naar verrassingen of gewoon vergeten zaken.
Uitrusten zonder in te zakken. Dat is soms nodig. Alleen heb ik het idee dat ik niet aan uitrusten toe ben. Er is iets wat aan me hangt. Ik weet niet wat. Als dat zo was, kon ik er handen en voeten aan geven en het zelf de deur uit laten kuieren. Ik denk dat het te maken heeft met een inzicht wat ik anderhalve week kreeg. Met dat inzicht werd een hele oude droom me ook een stuk duidelijker.
Ik beschouw dromen niet als boodschappen uit een andere wereld ofzo. Vaak zijn het gewoon verbeeldingen van gedachten of gevoelens die je bezig houden. Of het zijn angsten die je graag bewezen ziet. Kortom: Het is een combinatie van je eigen innerlijke en/of uiterlijke waarnemingen en je verbeeldingskracht. Soms begrijp je meteen waar het over gaat, bijvoorbeeld nagenieten van een leuke dag of je weet door de droom heel scherp wat een ander voor je betekent.
Deze droom, beter gezegd: Nachtmerrie, houdt me al meer dan twintig jaar bezig. Ik kon alles wat er in die droom gebeurde wel verklaren, logische verbande leggen, maar ik kon hem nooit volkomen op mezelf betrekken. Sinds anderhalve week begrijp ik de droom bijna helemaal.
Opgelucht?
Nee...
In die droom zit een component wat sterker voelt dan het leven zelf. De onrust is nu, dat ik zo niet weet of ik het te pakken zal krijgen en of ik het leer hanteren. Diep in mijn hart vertrouw ik er op dat het allemaal gaat lukken, maar ik zie er meer dan heel erg tegen op om wéér een hele strijd te moeten leveren met dingen die allang geweest zouden moeten zijn. Ik wil zo graag met andere dingen bezig zijn: Mijn studie, naar buiten gaan en mensen ontmoeten. Ik wil mezelf toonbaar maken, niet meer aangegaapt of uitgelachen worden.
Zou dit daar gewoon bij horen? Deze week was het best koud op de dag dat ik mijn wekelijkse inkopen ging doen. Zodoende had ik een spijkerbroek aan en mijn wollen jekker aan. Die jekker is een herenjas, drie jaar geleden zo gekocht. Ik voelde me er behoorlijk onprettig in. Niks elegants of verfijnds. Eigenlijk was ik net een kerel.
Misschien is het de herfst of gewoon een beetje terugval. Heel het jaar erg hard gewerkt, geknokt geploeterd om mijn draai te vinden en nu is het even mooi geweest, Tijd voor een volgende stap, of juist even niks. Even 'cocoonen', met aandacht naar mezelf kijken en als ik het allemaal weer weet er met frisse kracht tegenaan.
'fzoiets.
Op zijn minst niet weer halve nachten wakker liggen van de buikpijn. Dat was in mijn vorig leven op het laatst elke dag zo. Gisteravond had ik dat voor het eerst sinds tijden weer eens. Geeft me toch het gevoel dat ik onlangs iets verkeerd heb gedaan.
Balen eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten