Gisteren vroeg iemand heel terloops aan me iets over bang zijn. Gewoon opmerkinkje tussendoor, eigenlijk niks om zwaar aan te tillen. Maar toen ik vandaag zo'n beetje klaar was met schulden afbetalen en boodschappen doen, kwam dat woordje toch weer bovendrijven.
Misschien niet goed om zomaar pardoes, pakweg in de loop van een mooie nazomermiddag, proberen te ontdekken waarom die terloopse vraag zo blijft plakken.
Waarschijnlijk is iedereen wel bang, al is het maar heel soms en dan nog een piepklein beetje. Helemaal nooit nergens bang voor zijn schijnt juist heel erg niet goed te zijn.
Er zijn ook nog soorten bang, natuurlijk. Bang als er een auto heel hard recht op je afkomt, bijvoorbeeld. Bang van zo'n ding op de kermis, bang dat er iets vreselijks met je kind gebeurt en noem nog maar tien bangigheden op.
Maar hoe bang kun je zijn voor iemand waar je helemaal niet bang voor bent? Nee, echt niet bang van die persoon. Als die persoon ergens op één of andere manier angst op zou roepen, zou het een voorbode van verdriet kunnen zijn, of een gevoel van onmacht of gewoon iets wat je onbewust en onterecht bij die persoon zoekt.
Ik heb gezocht naar dat stukje bang en ik kon het niet zomaar vinden. Ik heb gehuild van onmacht, vreselijk staan zweten van boosheid. Op het punt gestaan om degene die dat kleine vraagje had gesteld op te bellen met de wedervraag: "WAT BEDOEL JE NOU EIGENLIJK?????"
Ik wilde even heel graag dat er iemand bij me was. Een iemand bij wie ik mijn frustratie lucht kon geven, maar die was er niet.
Vrienden te ver weg.
Familie zelfs nog verder van huis...
Ze vinden dan wel dat ik vaker van me moet laten horen, maar wanneer vinden hullie eigenlijk dat ik het misschien prettig zou vinden om wat van hullie te zien?
Is geen verwijt. Gewoon een stille vraag.
Misschien heb ik van huis uit het begrip 'Betrokken & Liefdevol' gewoon niet meegekregen.
Liefde kan een mens verschrikkelijk bang maken.
Nu wil ik even huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten