Vandaag was ik heel moe, alsof ik me de hele week halfdood gewerkt had. Moe zoals vroeger toen een werkdag voor mij 16 uur of langer duurde en daarvan een stuk of veel op een rij, dankuwel.
Het zal vast een heleboel te maken hebben met emoties en ook met tijdelijk full-time mamma zijn en ook met een paar korte nachten. De emoties hebben heel veel te maken met mijn dochter. Alles wat ze vertelde over haar leventje van dit moment. Het maakt me onrustig, onzeker. Hoe erg is het? Wat kan ik er aan doen?
Voorlopig kan ik weinig anders doen dan een veilige haven voor haar zijn. Maar welke last draagt ze mee? Wat ga ik daarvan merken?
Ik denk dat ik op zoek moet gaan naar een groter huis, iets waar meer ruimte is dan hier want met meer dan één mens in dit appartementje is erg krap, hoor.
Verder merk ik dat het gedoe met CZ best diep zit. Als ik langs de praktijk van mijn huidtherapeute fiets springen de tranen in mijn ogen. Waarom mag ik niet gewoon de behandeling afmaken?
Ooit op de lagere school, op mijn verjaardag, had iemand uit de klas een streek uitgehaald. Niemand meldde zich als dader en de rest van de klas hield zich netjes aan de regel dat je niet klikt. De bullebak van een meester vond dat daarom de hele klas moest nablijven. Op mijn verjaardag !!!!
Bij wijze van coulance hoefden we "Niet zo heel lang" na te blijven.
Het gevoel wat ik had toen ik die middag naar huis liep heb ik nu ook weer een beetje. Domme grote mensen met hun redeloze machtsspelletjes. Wat een opgave was het om me jarig te voelen, om de teleurstelling en het gevoel bestolen te zijn, weg te drukken.
Ook de verspreking van mijn ex aan de telefoon toen ze me belde om te informeren of onze dochter eergisteren naar school was gegaan: "Dan moet je maar nadenken over ruilen..."
Ze heeft zich er alvast op ingesteld dat we van woning (en leven?) gaan ruilen....
Het domme lef om daarmee aan te komen vind ik al een afgrijselijke inbreuk op mijn leven. Het allerergste is misschien nog dat ze zoiets niet zelf bedenkt en dat ze ook niet kan begrijpen wat ze in feite oppert.
Ze zwelgt in hokus-pokus, laat haar leven bepalen door koffiedik-kijkers en aanverwanten en dan bij voorkeur degenen die haar precies vertellen wat ze graag wil horen. Ach, dat laatste maakt niet uit, ze geeft er zelf altijd wel een draai aan...
Maar blijkbaar heeft één van die Chakra-likkers haar aangepraat dat ik hier niet hoor te wonen maar zij wel...
Ik ga die zweefmolen helemaal niet uitleggen waarom ruilen geen optie is. Het is gewoon NEE !
Vandaar mijn droom van gisternacht, denk ik. Ik ga hem hier niet opschrijven want dan denkt iedereen dat ik ook een zweefteef ben.
In die droom zat de boodschap dat ik een veel sterker karakter heb dan ik mezelf wil laten geloven en vooral dat het hoog tijd is dat ik me nergens meer voor schaam en voortaan vertrouw op mijn eigen kracht en inzicht.
Fier, sterk, mooi, pienter en indrukwekkend als een groot, glanzend zwart paard.
Gelukkig heb ik nog een redelijk klein ego.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten