Jezelf optillen

Tsja.. Eigenlijk was ik niet van plan vandaag te bloggen, maar toen hobbelden mijn gedachten zomaar ergens heen en ik kwam bij de vraag uit:
"Kun je jezelf optillen?"

Dus toch maar even terug over het hobbelweggetje.

Sommigen van de lezers hier hebben geen idee van mijn leven sinds het begin van deze eeuw.Ik ga het hier niet ophoesten. mijn ambitie is om dat eertijds in boekvorm te verspreiden, niet als blog.

wat ik wel kan zeggen is, dat het leven wat ik ooit leidde helemaal weg is. Over en uit. Misschien noemen ze me over een poesje 'Feniks', dat zo ik erg fijn vinden, maar op dit moment is het nog lang niet duidelijk of ik uit de as ga verrijzen of dat ik misschien gewoon uit een ei moet komen. Who Knows?

Ik hoef het ook niet te weten. Als er nu een helderziend iemand (misschien ikzelf) haarfijn zou beschrijven hoe ik over twaalf maanden leef, wat zou ik in de tussentijd kunnen doen?
Op mijn handen zitten en ongeduldig wachten tot het zover is? Misschien gebeurt er wel iets vreselijks over twaalf maanden, krijg ik een hartaanval ofzo. Dan zit ik mezelf twaalf maande lang helemaal zenuwachtig te maken, bang te zijn, steeds banger te worden, tot mijn hart het begeeft van de spanning....
Nee! Ik hoef niet precies te weten wat de toekomst brengen zal, dank je!

Dus ik blijf bij vroeger en vooral NU. Ik had ooit, zeg maar: In de vorige eeuw, een erg Wonderlijk Leven. Ik vind het vooral Wonderlijk omdat ik al die tijd het gevoel had, dat het helemaal niet mijn leven was, alsof ik voor iemand in moest vallen: "Piet komt niet. Doe jij maar net of je Piet bent, dan komt het wel goed".
Wonderlijk genoeg kwam het meestal ook goed en was het ook leuk.

Maar nu speel ik niet meer dat ik Piet ben. Een opluchting, bevrijding en nog zo wat. Zakken vol roze wolkjes, weet ik veel. Zal ik er ook nog een paar van die schattige engeltjes bij doen?
Dat wordt te veel hè. Dan gelooft niemand me meer. Dus geen engeltjes vandaag.

Maar als Piet zijnde deed ik dus niet alleen dingen die ik niet was. Er zat wel degelijk een heleboel van mij in mijn Piet, ook dingen die ik mis.
In mijn hoofd weet ik best goed hoe het was en wat ik nu opnieuw kan doen zonder dat Piet daarbij nodig is.
Probleem is, dat het gevoelsmatig te sterk met elkaar verbonden is. Bijna alles wat ik als Piet deed is Piet gebleven voor mijn gevoel. Wat ik al zei: Mijn verstand weet beter, maar mijn verstand is niet de baas.

Samen met Piet heb ik ook eigenschappen losgelaten die ik nu gewoon mis. Het zijn soms zelfs eigenschappen die beter bij mij passen dan bij Piet. Maar hoe leer ik die eigenschappen en vaardigheden opnieuw te gebruiken zonder daarbij een Piet-gevoel te krijgen.
Het Piet-gevoel betekent dat ik me weer ga hullen in somberheid, gevangen ga voelen en alle roze wolkjes grijs zie worden.
Wat ik wil is dat alle wolkjes verdwijnen: De grijze, maar de roze ook. Ik wil de zon zien schijnen. Punt!

Dus nu moet ik die stukjes van Piet af gaan halen. Dan mezelf die stukjes aan gaan passen en meten tot ze me eigen zijn zoals ik nu ben. Het is niet uit de as verrijzen, ook niet uit een ei kruipen en eigenlijk toch weer allebei dat.
(Soms is het leven ingewikkelder dan een droom, want de werkelijkheid moet er in passen)

Als ik Piet nog beter kan scheiden van ik, kan ik naar een hoger plan, kan ik mezelf verheffen.
Het is alsof ik mezelf op wil tillen.
Daarom mijn vraag: "Kun je jezelf optillen?"

Mijn eerste gedachte is dat dat niet kan. Je hebt een vast punt nodig, iets wat het verschil aangeeft tussen hoger en lager. Een punt om je aan op te trekken, misschien zelfs tegen af te zetten. Iets wat ervoor
zorgt dat je blijft waarnemen wat 'hoog' is en wat 'laag'.

mijn tweede gedachte is: "En wat als ik zelf dat punt zou zijn?"

Dan denk ik aan het Paard uit mijn droom van een paar nachten geleden. Hoe het dier me aankeek en zwijgend aan me vroeg: "Waar heb je mij toch steeds voor nodig? Je kan het immers makkelijk zèlf!"

- What a job.......